Το αίνιγμα ενός φθινοπωρινού απογεύματος

Enigma di un pomeriggio d' Autuno, Giorgio De Chirico, c.1910

Μιας και ο ζωγράφος πίστευε πως «ένα έργο ζωγραφικής έχει μουσική από μόνο του», κλείνω απλώς τα μάτια κι αφήνω το μετείκασμα να απελευθερώσει τις μυστικές του συγχορδίες.

[Ωστόσο, ίσως να μην αρνιόταν για συνοδεία μερικούς στίχους του φίλου του:

...
Passons passons puisque tout passe
Je me retournerai souvent

Les souvenirs sont cors de chasse
Dont meurt le bruit parmi le vent
(Guillaume Apollinaire, "Cors de chasse", Alcools, 1913)

κάτι σαν
…
Περνάμε περνάμε μιας κι όλα περνούν
Συχνά θα επιστρέφω

Οι αναμνήσεις είναι κυνηγετικές σάλπιγγες
Που σβήνει η βουή τους μες στον άνεμο

χωρίς το μέτρο και τη ρίμα, τη μουσική τους.]

Αφιερωμένο στον Νάρκισσο που αγαπά τα αινίγματα και που με ρώτησε αν, εκτός απ' όλα τα τα πρωινά του κόσμου, είναι και όλα τα απογεύματα χωρίς επιστροφή. Ξέρω 'γώ, καλή μου; Ξέρουν αυτοί; Ξέρει κανείς πριν απ' το τέλος αν έχει χάσει οριστικά τον χρόνο _τα θραύσματα του χρόνου, τις στιγμές_ που θέλει σαν τρελός να ξαναζήσει;