April fool

Βρέχει τη νύχτα

Κι έτσι έρχεται στον νου μου εκείνος ο μύθος
του βουνίσιου που δεν είχε δει ποτέ του θάλασσα
και που μια μέρα άνοιξε την πόρτα του
και δεν αντίκρυσε τίποτε άλλο παρά ωκεανό–

ο δρόμος για το χωριό και το χωριό χαμένα,
ούτε καν ένα μονοπάτι ή ένα λιβάδι
μόνο η θάλασσα να γλείφει το λιθόστρωτο
καλώντας τον σαν πολλά χέρια που γνέφουν.

Υπάρχει βέβαια, σ’ αυτή την ιστορία, ένα ψεγάδι,
ένα ψεγάδι όχι ανυπόστατων διαστάσεων.
Αλλά μερικές φορές ξυπνώ σ’ ένα υπνοδωμάτιο
μετά που έχεις φύγει, από άρωμα αλμύρας,

με σταγόνες θαλασσινού νερού στα σανίδια· ακούγοντας τον παφλασμό
των έξω-πραγμάτων να μπαίνει μέσα –που σίγουρα θα έπαυε
αν ποτέ αποτολμούσα ν’ ανοίξω την πόρτα
και να βαδίσω πάνω σε ό,τι ίσως είναι νερό.

Matthew Hollis, Ground Water, Bloodaxe Books, 2004.

Get this widget Track details eSnips Social DNA

(Philip Glass, Truman sleeps, from The Truman Show)

Γιατί άλλη μια μετάφραση; Γιατί πάει καιρός που δεν έχω να λέω δικά μου πράγματα (τουλάχιστον όχι αυτά και όχι έτσι που θα 'θελα να τα πω), κι αυτό φαίνεται. Μα και γιατί, άλλη μια φορά μ΄έναν περίεργο τρόπο, με τον τρόπο των ξορκισμένων συμπτώσεων, είναι πολύ κοντά σ' ένα όνειρο που βλέπω πού και πού, στα διαλείμματα της αϋπνίας· και τη μέρα ξεφυλλίζω τα σπαράγματα των ψυχαναλυτικών μου γνώσεων και προσπαθώ να προσεγγίσω την αληθινή φύση αυτού που ίσως είναι νερό...

Καλόν Απρίλη!

It Rains during the Night

So I am reminded of that tale
of the hill man who' d never seen sea
and how one day he opened his door
to look out on nothing but ocean_

the road to the village and the village gone,
nothing so much as a path or a lawn
just the sea lapping the flagstone
waving him in like so many cupped hands.

There is in this story, of course, a flaw,
a flaw of not insubstantial demands.
But sometimes I wake in a nightroom
after you' ve gone, to a perfume of salt,

seawater beading the boards· listening to the lap
of out-things getting in_which surely would stop
if ever I would venture to open the door
and step out on the might-be of water.

La vie est belle. Et facile?

Μη μου αγοράσεις ποτέ πλυντήριο· βάλε ν' ακούσουμε το Adagio του Albinoni· πες μου ρήματα.
............................
Πες μου ιστορίες.

Από το "La Vie est Belle, et Facile", Paris, Παρίσι (εκδόσεις Ερατώ), του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη



Έλα να βάλουμε τα πιάτα στο πλυντήριο· βάλε ν' ακούσουμε το Adagio του Albinoni· μη μ' αφήσεις ποτέ να σου απαγγείλω αυτό τον στίχο.
Πες μου ιστορίες.

Adagio, by Emanuel Mattini


(Βασικά, εγώ ήθελα μια αφορμή να ξανακούσω το Adagio του Albinoni. Δεν κάνω αντι-ποίηση αρχής. Κι αν συμβεί κι ο Γ.Ι. Μπαμπασάκης _που διατηρεί και μπλογκ ομώνυμο με το εν λόγω ποίημα_ οδηγηθεί από τον Big Blogger σε αυτό το ποστ, ελπίζω να μου συγχωρήσει την παιγνιώδη διάθεση της μέρας και να καταλαβαίνει ότι δεν ασχολείται κανείς, ούτε καν χάριν παιδιάς, με ένα ποίημα που δεν τον συγκινεί).

Sailing alone around the room

"All imperfect things", The piano sings, Michael Nyman

Χωρίς άγγιγμα

Η καρτούλα του πόθου είναι κολλημένη πάνω απ’ την καρδιά μου
κι όμως δεν αγγιζόμαστε, όπως τα πράγματα

σε μια κακοφτιαγμένη νεκρή φύση
όπου το μαχαίρι φαίνεται να αιωρείται πάνω απ’ το πιάτο
που κι αυτό κάπως πλανιέται πάνω απ’ το τραπέζι,

με το μήλο, το αχλάδι και το ποτήρι του κρασιού στη σειρά
να έχουν ξεχάσει το νόμο της βαρύτητας,
αρνούμενα να μείνουν ακίνητα,

σαν ο ζωγράφος να τα είχε συλλάβει όλα
σε μια σπάνια στιγμή αργής πτήσης
μόλις πριν εγκαταλείψουν το δωμάτιο
γλιστρώντας από ένα παράθυρο απόλυτα ρεαλιστικού ηλιόφωτος.

Still life moving fast, Salvador Dali, 1956

Not touching

The valentine of desire is pasted over my heart

and still we are not touching, like things

in a poorly done still life

where the knife appears to be floating over the plate

which is itself hovering above the table somehow,

the entire arrangement of apple, pear, and wineglass

having forgotten the law of gravity,

refusing to be still,

as if the painter had caught them all

in a rare moment of slow flight

just before they drifted out of the room

through a window of perfectly realistic sunlight.

Vade Mecum

Θέλω το ψαλίδι να είναι κοφτερό
και το τραπέζι απόλυτα ίσιο
όταν με κόψεις από τη ζωή μου
και με κολλήσεις σ' εκείνο το βιβλίο που κουβαλάς πάντα μαζί σου.

Scissors cuts papers, Julian Durado

Vade Mecum

I want the scissors to be sharp
and the table to be perfectly level
when you cut me out of my life
and paste me in that book you always carry.



Τα ποιήματα, που πρόχειρα και prima vista μεταφέρω ευκαιρίας δοθείσης, είναι του Billy Collins από τη συλλογή Sailing alone around the room...

(...το οποίο άθλημα μοιάζει ασφαλές και ανώδυνο, αλλά μπορεί να μεταβληθεί σε extreme sport όταν ασκείται χωρίς πυξίδα και πλωριά γοργόνα).

Κάτι για να λέμε

Δωμάτιο αγοριού

Ένας φίλος είδε τα δωμάτια
Του Κητς και του Σέλεϋ
Στη λίμνη, και είδε ότι «δεν ήταν παρά
Δωμάτια αγοριών» και συγκινήθηκε
Απ’ αυτό. Και στ’ αλήθεια το δωμάτιο ενός ποιητή
Είναι το δωμάτιο ενός αγοριού
Και φαντάζομαι ότι οι γυναίκες το ξέρουν.

Ίσως ο αν-όμορφος τραπεζίτης
Είναι συναρπαστικός για μια γυναίκα, ένας άντρας
Κι όχι ένα αγόρι που προσπαθεί
Ν’ ανασάνει πάνω στο σώμα ενός κοριτσιού.

Τζορτζ Όπεν

Boy’s Room

A friend saw the rooms
Of Keats and Shelley
At the lake, and saw «they were just
Boys’ rooms» and was moved
By that. And indeed a poet’s room
Is a boy’s room
And I suppose that women know it.

Perhaps the unbeautiful banker
Is exciting to a woman, a man
Not a boy gasping
For breath over a girl’s body.

George Oppen


Τυχαία (πάντα έτσι λέω, αλλά πάντα τυχαία είναι, ορκίζομαι!) έπεσα πάνω στο ποίημα του αγαπημένου μου (έχω ξαναγράψει) George Oppen, τον οποίο έχω γνωρίσει κυρίως από το εμβληματικό έργο του, το Of Being Νumerous. Και σήμερα είδα αυτό κι έμεινα άφωνη. Για τη συγκίνηση που καταφέρνει να μεταδώσει, παρά το ότι τηρεί (τυπικά γι’ αυτόν) την απόσταση από τους ίδιους του τούς στίχους και από τον αναγνώστη (ακόμη και όταν χρησιμοποιεί τη φορτισμένη λέξη «συγκινήθηκε»)· για την πονηριά «a friend saw»…«and saw» _ένας φίλος; μια φίλη; για το καταπληκτικό «εφέ» με το «gasping for breath», που αρχικά το απέδωσα «λαχανιάζοντας» σαν απλή εικονο-ακουστική απόδοση της ερωτικής πράξης, μέχρι που έριξα μια ματιά στις βιογραφίες των δυο αναφερόμενων ποιητών, οι οποίοι πέθαναν και οι δυο νεότατοι _σχεδόν «αγόρια»_ ο μεν Κητς από φυματίωση, σε μια κρίση άσθματος, ο δε Σέλεϋ από πνιγμό στη θάλασσα· και για τη διπλή αμφισημία των δύο τελευταίων στίχων, που θα μπορούσαν να μιλάνε, επίσης, για τη συνεύρεση του, εσαεί νέου στο πνεύμα, ποιητή με την εσαεί ερωμένη του, την ποίηση _συνεύρεση που διαθέτει (εσαεί), υποθέτω (οι γυναίκες το ξέρουν), τα στοιχεία της πρωτόγνωρης ερωτικής πράξης : δέος, υπέρτατη ηδονή και στιγμιαίο θάνατο.

(Συγχωρήστε με γι’ αυτή την υπερανάλυση. Θα έπρεπε να διαπομπεύουν όποιον, επώνυμο ή άγνωστο, επαγγελματία ή ερασιτέχνη, αποτολμά περιττές κουβέντες και υποθέσεις πάνω στον ποιητικό λόγο _ ο οποίος οφείλει να εξασφαλίζει μόνος την επικοινωνία του με τον (αληθινό) αναγνώστη του, και αυτό να είναι και το εύσημό του. Αλλά παρασύρθηκα…)

Υ.Γ. Κι ελπίζω να με συγχωρήσει ο (σαφώς γενναιόψυχος) φίλος Adaeus, που για δεύτερη φορά στη διάρκεια της γνωριμίας μας του επιστρέφω πρόσκληση για παιχνίδι (αυτό με τα δύο τραγούδια που θα λέγαμε αντί "σ' αγαπώ" κλπ.), αλλά δυο απανωτά μπλογκοπαίχνιδα μου 'ρχονταν λίγο βαριά _άσε που δεν γίνεται να «πειράζω» συνεχώς τους κανόνες!