Παρασκευή, Μαρτίου 30, 2007

Ubi solitudinem faciunt pacem appelant

Όπου δημιουργούν έρημο, το ονομάζουν ειρήνη.
(Τάκιτος)


Ευτυχώς που οι συγκαιρινοί μας φιλόσοφοι παίρνουν τόσο σοβαρά τη Μεγάλη Ιδέα, ώστε να μη μένουν αδικαίωτες οι θυσίες!


(Μπορώ κι εγώ να παπαγαλίσω τη λαϊκίστικη και αυτονόητη ρητορεία "δεν φταίει το άθλημα, αλλά τα συμφέροντα κλπ.κλπ." ΟΚ, αλλά τι σημαίνει αυτό, όταν εξακολουθούμε να υποκρινόμαστε ότι ΚΑΙ το ποδόσφαιρο ΚΑΙ ο πρωταθλητισμός στις μέρες μας αντιπροσωπεύουν πολιτιστικές αξίες, όπως _με άλλο αξιακό και πρακτικό περιεχόμενο και σε άλλες κοινωνικές συνθήκες_ αντιπροσώπευε ο μαζικός αθλητισμός στην αρχαιότητα;


Και ναι, guys, πείτε το, δεν πειράζει: "Τς, τς... γυναίκες!" Περί αυτού ακριβώς πρόκειται.)

ΥΓ. Ήθελα μόνο να «τα χώσω», σήμερα, δεν έχω όρεξη για εικαστικές παρεμβάσεις και μουσικές ευαισθησίες!

5 σχόλια:

Mh Xeirotera είπε...

Apisteuth parakmh... Den tus antexo pia autus tus fil-athlious.

kyriaz είπε...

Είτε το θέλουμε είτε όχι το θέμα δεν έχει να κάνει με τον αθλητισμό αλλά με την πολιτική.
Δυστυχώς καμιά κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος της εφαρμογής του νόμου που προβλέπει τη διάλυση των οργανωμένων φιλάθλων σε σωματεία...και την επιβολή αυστηρών ποινών.
Η αστυνομία ανύπαρκτη,το κράτος στο έλεος των "φιλάθλων" και...η ελληνική κοινωνία τρομοκρατημένη και κλεισμένη στο καβούκι της.
Όλοι υπεύθυνοι-κι εμείς που ακόμη τους ψηφίζουμε...

(Η αγανάκτηση αν δεν έχει συγκεκριμένο στόχο εύκολα ξεφουσκώνει και μένει μια αμυδρή ανάμνηση μεμονωμένων γεγονότων...)

Καλή σου μέρα!

speira είπε...

Το κακό έγινε, μπορει και να ξαναγίνει και μενουν οι αναλυσεις, η αγανάκτηση, η οργη και κυριως ενας νεος ανθρωπος που χάθηκε
α δ ι κ α.

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Δε ξέρω γιατί, ή μάλλον ξέρω, αλλά κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος η αιτία είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει. Η απώλεια είναι απο μόνη της ακατανόητη και σαν τέτοια δεν μπορώ να την αντιμετωπίσω.
Καλό σου βράδυ

ellinida είπε...

Χώστα εσύ Μπουμπουλίνα μου. Και λίγα είπες.