Επιστολή

Αγαπητή μου Κατερίνα

Είμαι καλά, το αυτό επιθυμώ και δι' εσέ.
Όταν (" θα λάβεις αυτό το γράμμα, τότε θα κλάψεις με μαύρο κλάμα", άσχετον...) διαβάσεις αυτό το ποστ (θα ξέρω ότι έχω ελπίδα, γιατί κάποιος πιστεύει ακόμα στον blogger που είναι κρυμμένος μέσα μου -όχι εγώ, πάντως-, σχετικόν...), εγώ θα πλέω προς τα πάτρια εδάφη ή θα λούομαι ήδη εις τα πάτρια ύδατα. Δεν θα τυγχάνω, βεβαίως, της ιδίας δροσιάς την οποίαν μου παρέχουν τα posts σου (γιατί δεν είμαι τόοoσο ξεμωραμένη να τρέχω στα ίντερνετ-καφέ για να διαβάζω blogs), αλλά τι να κάμνωμεν, δεν ημπορούμε να τα έχωμεν όλα εις την ζωήν.
Εύχομαι να είσαι καλώς εγκατεστημένη εις την ράχην του Πηγάσου και να εμπνέεσαι εξίσου δια το λεσβιακόν (μη προς παρεξήγησιν, καλέ...)ιστορικόν πόνημα όσο και δια το μελλοντικώς διάσημο λογοτεχνικό έργο σου (μη χαλαρώνεις, έρχεται φθινόπωρο και περιμένει και ο κύριος από την Πάτρα..., no kidding).

Σε ασπάζομαι, ευχομένη υγείαν, καλοπέρασιν και ΟΙΣΤΡΟΝ (πάσης φύσεως), όσο εγώ θα κοιμίζω το πνεύμα μου εις τας αγκάλας του Μορφέως (οπωσδήποτε), του Α. (ελπίζω) και του Κρητικού Πελάγους (ανάλογα με τα κέφια μου και τα κέφια του καιρού).

Η γείτων,
Μάνα-Ρέιβερ