Φεύγω…
Θ’ αφήσω αγκυροβολημένο στην μπλογκομαρίνα το χάρτινο καραβάκι μου και θα μπω στο "Ροδάνθη", παίρνοντας στις αποσκευές μου την καβάφεια «πόλι» μου, να τη στήσω στην ακρογιαλιά σαν ομπρέλα για να φυλαχτώ από το ηλιόκαμα του απρόοπτου, που τα (αρκετά) τελευταία χρόνια δεν το αντέχει το πετσί μου. Μετά, ήσυχη και προστατευμένη, θ’ αγναντεύω τα αληθινά καράβια να διασχίζουν τον θαλασσινό ορίζοντα και θα ονειρεύομαι την «άλλη» πόλη… που θα τα είχε όλα, εκτός από εκείνους για τους οποίους απαρνήθηκα το Ταξίδι…
(…και τώρα που ολοκλήρωσα την άσκηση δημιουργικής γραφής, κυρία, μπορώ να κοιμηθώ στην αγαπημένη, ανυποψίαστη αγκαλιά που δεν ξέρει για το Ταξίδι, αλλά με ταξιδεύει πάντα στον κόσμο των αισθημάτων; Εξάλλου, η φαντασία μου δεν δυσκολεύτηκε ποτέ να ταξιδέψει, ενώ η καρδιά μου δεν αντέχει να αγαπάει αφηρημένα.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου