Επιστολή

Αγαπητή μου Κατερίνα

Είμαι καλά, το αυτό επιθυμώ και δι' εσέ.
Όταν (" θα λάβεις αυτό το γράμμα, τότε θα κλάψεις με μαύρο κλάμα", άσχετον...) διαβάσεις αυτό το ποστ (θα ξέρω ότι έχω ελπίδα, γιατί κάποιος πιστεύει ακόμα στον blogger που είναι κρυμμένος μέσα μου -όχι εγώ, πάντως-, σχετικόν...), εγώ θα πλέω προς τα πάτρια εδάφη ή θα λούομαι ήδη εις τα πάτρια ύδατα. Δεν θα τυγχάνω, βεβαίως, της ιδίας δροσιάς την οποίαν μου παρέχουν τα posts σου (γιατί δεν είμαι τόοoσο ξεμωραμένη να τρέχω στα ίντερνετ-καφέ για να διαβάζω blogs), αλλά τι να κάμνωμεν, δεν ημπορούμε να τα έχωμεν όλα εις την ζωήν.
Εύχομαι να είσαι καλώς εγκατεστημένη εις την ράχην του Πηγάσου και να εμπνέεσαι εξίσου δια το λεσβιακόν (μη προς παρεξήγησιν, καλέ...)ιστορικόν πόνημα όσο και δια το μελλοντικώς διάσημο λογοτεχνικό έργο σου (μη χαλαρώνεις, έρχεται φθινόπωρο και περιμένει και ο κύριος από την Πάτρα..., no kidding).

Σε ασπάζομαι, ευχομένη υγείαν, καλοπέρασιν και ΟΙΣΤΡΟΝ (πάσης φύσεως), όσο εγώ θα κοιμίζω το πνεύμα μου εις τας αγκάλας του Μορφέως (οπωσδήποτε), του Α. (ελπίζω) και του Κρητικού Πελάγους (ανάλογα με τα κέφια μου και τα κέφια του καιρού).

Η γείτων,
Μάνα-Ρέιβερ

Μην ψάχνεις πια αλλού, αφού το ξέρεις ήδη…

Φεύγω…
Θ’ αφήσω αγκυροβολημένο στην μπλογκομαρίνα το χάρτινο καραβάκι μου και θα μπω στο "Ροδάνθη", παίρνοντας στις αποσκευές μου την καβάφεια «πόλι» μου, να τη στήσω στην ακρογιαλιά σαν ομπρέλα για να φυλαχτώ από το ηλιόκαμα του απρόοπτου, που τα (αρκετά) τελευταία χρόνια δεν το αντέχει το πετσί μου. Μετά, ήσυχη και προστατευμένη, θ’ αγναντεύω τα αληθινά καράβια να διασχίζουν τον θαλασσινό ορίζοντα και θα ονειρεύομαι την «άλλη» πόλη… που θα τα είχε όλα, εκτός από εκείνους για τους οποίους απαρνήθηκα το Ταξίδι…


(…και τώρα που ολοκλήρωσα την άσκηση δημιουργικής γραφής, κυρία, μπορώ να κοιμηθώ στην αγαπημένη, ανυποψίαστη αγκαλιά που δεν ξέρει για το Ταξίδι, αλλά με ταξιδεύει πάντα στον κόσμο των αισθημάτων; Εξάλλου, η φαντασία μου δεν δυσκολεύτηκε ποτέ να ταξιδέψει, ενώ η καρδιά μου δεν αντέχει να αγαπάει αφηρημένα.)