Πέμπτη, Νοεμβρίου 11, 2010

just hello


DÉJÀ NON VU

à la mode de Marina

Μην επιμένετε, κύριε. Δεν σας γνωρίζω.
Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ.
(Δεν σας έχω καν ονειρευτεί _τότε θα σας θυμόμουν με κάθε λεπτομέρεια).

Όχι, όχι, μην επιμένετε. Δικές σας αναμνήσεις είναι, όχι δικές μου,
αυτές οι μεταμεσονύχτιες συζητήσεις που μου περιγράφετε λέξη με λέξη,                                             με την ποίηση που, υποτίθεται, διαχειριζόταν την αμφισημία της επιθυμίας.
Και οι χειροπιαστές αποδείξεις που επικαλείστε,
εκείνο το μεταξωτό φουλάρι που δένατε με ναυτικούς κόμπους, καταχωνιασμένο στην τσέπη του παλιού παλτού μου,
μπορώ να σας το δείξω
,
μικρές παιδιάστικες ταχυδακτυλουργίες που δεν ξεγελάνε την ενήλικη μνήμη.
                                                                                                             
Μην επιμένετε! Δεν ήμουν εγώ (κι ούτε θα ήθελα να είμαι, κύριε,
είναι τρομακτική τόση ακρίβεια στις αναμνήσεις _τόση χειρουργική ακρίβεια: oύτε μια τόση δα ατέλεια στην αποκατάσταση, ούτε μια μικρή ουλή_
υπόμνηση ενός, έστω πολύ μικρού, μαρτυρίου∙ τίποτα που να απωθεί
ή να απωθείται).

Αχ, σταθείτε! Όχι οι περιγραφές σας, αλλά κάτι στον τόνο της φωνής σας…
αυτή η συγκράτηση της κλίμακας, αυτό το χαμόγελο
(καλλιγραφημένο ακόμα και τώρα που σίγουρα νιώθετε πληγωμένος ),
ξυπνάνε κάτι απροσδιόριστα οικείο, όχι στο μυαλό μου, αλλά στα χέρια μου…

…ναι, ναι, τα χέρια μου θυμούνται τώρα (θαμπά, ωστόσο) τη σαρκοβόρα πείνα τους/
για τα πυκνά ξανθά μαλλιά σας!

(Τι εννοείτε _είστε μελαχρινός κι είχατε πάντα λιγοστά μαλλιά,
τι εννοείτε _τώρα καταλαβαίνετε, χάρη στην τερατώδη λήθη μου,
ότι δεν σας αγάπησα ποτέ; )

Αυτό καταλαβαίνετε;
Όχι ότι η εξάλειψη της μορφής σας από τη μνήμη μου
είναι η δική μου χειροπιαστή απόδειξη ότι σας είχα απόλυτα,
ανεξίτηλα αγαπήσει;

11 σχόλια:

dodo είπε...

Ελπίζω να την κρατήσεις κατοικημένη τούτην εδώ την ποιητική γωνίτσα- επτά μήνες ήταν πολύς καιρός...

just me είπε...

dodo!!!!
με συγκίνησες τόσο πολύ! με την επάνοδο _περιστασιακή ή όχι, θα δείξει_ στην μπλογκόσφαιρα, πέρασα (και... ξεχάστηκα, ως συνήθως)) από τα μέρη σου, αλλά ντράπηκα να σου μιλήσω, ύστερα από επτά, όπως λες _εγώ δεν τους είχα μετρήσει_ μήνες!

καλώς σε ξαναβρίσκω! :)

intzidis.blogspot.com είπε...

Δεν απελπίστηκα ποτέ

αν και

παρούσα

στο κάτοπτρο ----

ένας Σεβαστιανός του καμβά
ταξινομώντας στην ισορροπία
μια φωτοσκίαση πόνου ___















΄Επεφτα πάντα βαριά στα έτοιμα χέρια


άγγελοι
ανθισμένοι
σε χνώτα

δάχτυλα

στερημένα τα αποτυπώματα

φωνές τη χροιά


εκεί που κάποτε φλυαρούσες για φως
και από φως
ανάγκη
δεν είναι
να δεις

τους Ευγενείς, στο Ουφίτσι
στο Μποργκέζε, Νεαρούς Επισκόπους
την ΄Αντεια, στη Νάπολη

τα όσα
έμειναν
έτσι,
(διψασμένοι πληθυντικοί),
κι όχι
όχι
όπως τα χάραξε στο μέλλον η στιγμή



Πάρε με


στο σκοτεινό μυαλό
χτυπάει ένα ρολόι

Βαγγέλης Ιντζίδης

just me είπε...

Bαγγέλη!!! Τι χαρά να ξαναβρισκόμαστε (εγώ μπαίνω πια τόσο σπάνια εδώ μέσα _και το πάντα ξεχωριστό σχόλιο-ποίημά σου ετεροχρονισμένα το βλέπω). Σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και που με θυμήθηκες, σ' ευχαριστώ για το ποίημα που γενναιόδωρα αφήνεις να συνοδεύει τη δική μου ταπεινή (έως αιδήμονα) προσπάθεια!

Ας τα λέμε, πού και πού!

Jason είπε...

Εγώ νόμιζα ότι δεν ήσουν πια εδώ!
Πολύ χάρηκα... :)

...Ατακαδόρ είπε...

Καλό μήνα!
Πείτε το παντού. Γράψτετο, διαδώστετο!
Είναι η ..."ατάκα" του μηνός.
Αν όχι η "ατάκα" της χρονιάς...

Καλό μήνα, βρέεεεεεεεεεεεεεεεεε!
Όσο «καλός» μπορεί να είναι, πια...


Y.Γ.
Ειδικά για σένα, Just you, ελπίζω αυτός ο καλός μήνας να μην κρατήσει 210 μέρες πάλι...

just me είπε...

Jason,
είμαι και δεν είμαι! Αποπλανημένη από τις σειρήνες του φέισμπουκ, για όσο χρόνο διαθέτω στη "δικτύωση" και κρυφά ντροπιασμένη για την... μπλογκοαποστασία μου.Ιδιαίτερες συνθήκες συντελούν γι' αυτο. Πάντως, χαίρομαι άλλο τόσο και παραπάνω κι εγώ που με θυμάσαι και που... χαίρεσαι! :)

Να είσαι πολύ πολύ καλά!

kiara είπε...

Δεν το πιστεύω... Επέστρεψες, εκείπου είχα απελπιστεί και είχα σταματήσει να σε ψάχνω... Τα δάχτυλά μου δακτυλογράφησαν με δικιά τους θέληση την παρούσια μου εδώ... μη φεύγεις ρε... έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο, όλοι.

MenieK είπε...

Χαλάλι οι τόσες φορές που μπήκα για νά ρθω αντιμέτωπη με το μπονεδάκι της Ντίκινσον αφού (έστω και με ενάμιση μήνα καθυστέρηση) ανταμείφθηκα με τη μνήμη των χεριών σου :-)

just me είπε...

ZVyk,
δεν ξέρω αν καν θα δεις την απάντησή μου, έτσι αραιά που μπαίνω πια. Νιώθω σαν να 'χω κάτι προδόσει, και ίσως έχω... Όμως δεν έχω φύγει, θυμάμαι... και, πού και πού, ταξιδεύω σ' αυούς που δεν έχουν φύγει. Σε φιλώ, καλή χρονιά! Δεν υπόσχομαι _άλλο δεν μίσησα στη ζωή μου από τις επιπόλαιες υποσχέσεις_ αλλά θα προσπαθήσω να τα λέμε. :)

just me είπε...

MenieK,
από μνήμη άλλο τίποτα! Χαίρομαι πολύ που ξανασυναντιόμαστε σε... γνώριμο έδαφος! :)
Καλή χρονιά, αν δεν... μέχρι τότε!