Ρενέ Μαγκρίτ, Η Αυτοκρατορία του Φωτός, 1954
Η ΔΙΤΤΗ ΟΨΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
Εσύ θα διάλεγες τη γαλάζια διαφάνεια του ουρανού
(κάνοντας ίσως παραχώρηση στα σύννεφα),
την απατηλή οικειότητα του τοπίου.
Εμένα θα με κέρδιζαν οι σκιές του νυχτερινού σπιτιού
πίσω από το απόκοσμο φως του φαναριού
κι ο φευγαλέος αντικατοπτρισμός του στο νερό.
Η συνύπαρξή μας θα ήταν, λοιπόν, ανέφικτη
χωρίς τη μόνη δύναμη που μπορεί να αιχμαλωτίσει
το μυστηριακό σμίξιμο της μέρας με τη νύχτα
σ’ ένα σκηνικό σαγήνης που μας χωράει και τους δύο.
Ναι, τη δύναμη αυτή κι εγώ την ονομάζω
Ποίηση
την απατηλή οικειότητα του τοπίου.
Εμένα θα με κέρδιζαν οι σκιές του νυχτερινού σπιτιού
πίσω από το απόκοσμο φως του φαναριού
κι ο φευγαλέος αντικατοπτρισμός του στο νερό.
Η συνύπαρξή μας θα ήταν, λοιπόν, ανέφικτη
χωρίς τη μόνη δύναμη που μπορεί να αιχμαλωτίσει
το μυστηριακό σμίξιμο της μέρας με τη νύχτα
σ’ ένα σκηνικό σαγήνης που μας χωράει και τους δύο.
Ναι, τη δύναμη αυτή κι εγώ την ονομάζω
Ποίηση
(Για τον πίνακα αυτό, ο Μαγκρίτ έχει πει: «Το τοπίο μας κάνει να σκεφτούμε τη νύχτα, ο ουρανός την ημέρα. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η ταυτόχρονη παρουσία της μέρας και της νύχτας έχει τη δύναμη να εκπλήσσει και να γοητεύει. Αυτή τη δύναμη την ονομάζω ποίηση».)
10 σχόλια:
Τι υπέροχα που πλαισίωσες τον πίνακα!:)
Πέραν όλων των άλλων, αυτόν τον πίνακα - μια φτηνή ρεπροντιξιόν - είχα διαλέξει για το γραφείο μου στις Βρυξέλλες, για έξι χρόνια, χωρίς φυσικά να διανοηθώ ποτέ, τι σήμαινε αυτή η συνύπαρξη της μέρας με τη νύχτα.
Εν τούτοις μου είναι τόσο ο ι κ ε ί α αυτή η εικόνα, τόσο αυτονόητη, τόσο φιλόξενη θα τολμούσα να πω - και εγώ τόσο αφηρημένη - που εξεπλάγην διαβάζοντας την καταπληκτική "αταξία" σου και τα λόγια του Μαργκρίτ.
Μ΄άρεσε πολύ, στο είπα. Ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις.
χχχ
Zvyk,
σ' ευχαριστώ. Έχω μεγάλο κόλλημα μ' αυτόν τον πίνακα, αυτά είναι ένα μόνο μέρος των συναισθημάτων/σκέψεων που μου προκαλεί.
-----------------------------------
Πόλυ,
κι εγώ δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν αυτό που με μάγευε στον πίνακα (το παιχνίδι του φωτός, ναι, αλλά πώς ακριβώς) πριν διαβάσω τα λόγια του Μαγκρίτ. Και μετά, η απόκάλυψη...
----------------------------------
Ελληνίδα,
"επιστροφή στο μπλόγκιν"...
;)
Καλό βράδυ, κακέ μπελά.
Αυτό τον πίνακα του Μαγκρίτ εικονίζει και το εξώφυλλο του έργου του Γιώργου Γραμματικάκη: "Η αυτοβιογραφία του φωτός". Μέσα στον χρόνο που διανύουμε -λόγω έτους αστρονομίας-θα προσπαθήσω να διαβάσω βιβλία του και να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα-ανάρτηση στο Ημερολόγιο.
Παρακολουθώ όπως πάντα την Πόλυ γιατί δεν μπορώ να την αγνοήσω, δεν μου το επιτρέπουν οι δημοσιεύσεις της.
Αγαπητέ Γιώργο Χ.,
την "Αυτοβιογραφία" τη διαβάζω δις του έτους, από τότε που εκδόθηκε! :)
Εκεί είδα κι εγώ το σχολιασμό του ίδιου του ζωγράφου για τον πίνακα, που ωστόσο με είχε σαγηνεύσει από την πρώτη φορά που τον είδα.
(Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την Πόλυ, είναι irresistable!)
:) :) :)
Την αναγνωρίζω την ποίηση από τον τρόπο που μού κλείνει τον λαιμό και δεν μ' αφήνει να μιλήσω- ή να γράψω...
Δείξε μου τον χρόνο σου να σου πω ποιά είσαι -κατά το, "δείξε μου το φίλο σου..."-.
Ένας από τους σημαντικούς λόγους που λατρεύω το γυναικείο φύλο είναι πως οι ευφυείς γυναίκες έχουν την ικανότητα να σε εγκρίνουν ή να σε απορρίπτουν με συνοπτικές διαδικασίες. Έτσι δεν χάνεται ο πολύτιμος χρόνος όλων μας.
Ευχαριστώ.
Τώρα που το ξαναδιαβάζω είναι ακόμα πιο ωραίο. Ήσυχο και ωραίο.
mairi,
δεν ξέρω αν είναι ήσυχο και ωραίο, ξέρω ότι είναι αποτέλεσμα... κακών συναναστροφών! ;)
(ευχαριστώ, πάντως, για την ψήφο εμπιστοσύνης)
:)
Δημοσίευση σχολίου