ΠΕΡΑΣΑ
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ΄αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετηστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.
Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από ‘δω, πήγα κι από ‘κει…
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από ‘δω, έχασα κι από ‘κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ’ την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.
Κική Δημουλά, Το λίγο του κόσμου, 1971
Το αντίθετο της λύπης δεν είναι η χαρά _aka "χαζό παιδί χαρά γεμάτο"_ είναι η χαρμολύπη, η παραμυθία τού να χάνεις συνειδητά τη μάχη με την υπαρξιακή λύπη, για να αξιωθείς τη δωρεά της γνώσης και της κατανόησης∙ ναι, καταλαβαίνω…
χαρμολύπη (η)(χωρίς πληθ.) = ανάμικτο συναίσθημα χαράς και λύπης.
(ΕΤΥΜ. μεσν < αρχ. χάρμη "χαρά (της μάχης)" (< χαίρω) + λύπη).
Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ, ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, ΚΕΝΤΡΟ ΛΕΞΙΚΟΛΟΓΙΑΣ
16 σχόλια:
Επειδή, ως συνήθως, δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να γράψω (καταραμένη έλλειψη λέξεων), αλλά θέλω να ξέρεις ότι περνάω, την καλησπέρα μου.
"... δωρεά της γνώσης και της κατανόησης" : Ακριβώς. Δωρεά...
Εξαίρετοι οι στίχοι της Δημουλά.
Την καλησπέρα μου.
΄Οχι, δεν είμαι λυπημένος
΄Οχι δεν είμαι
Δεν είμαι
Είμαι
οι ανάμεσα
χρόνοι
οι παρενθέσεις που δεν εκλιπαρούν συνέχεια
οι παρενθέσεις που δεν μοιράζονται
λες καταφύγιο
από εξαφάνιση
αν με διαβάσεις
υστερικά χυμά η ομορφιά καταπάνω στη ντροπή της - ασχήμια
κι αν σε διαβάσω
τα ποιήματα μας κυνηγούν
λαγωνικά θηράματος
΄Οχι
Δεν είμαι
- ο χρόνος είναι
- η ζωή είναι
- ο θάνατος είναι
δίχως ερώτηση
δίχως απάντηση
το απεριόριστο πέρας
γιατί έτσι πέρασε από εδώ ο θεός
παρασυρμένος από τις σημασίες του
απαντά
όπως είναι μην απαντάς
και θέλει
όπως είναι να μη θέλουμε
Καληνύχτα φίλη
Καληνύχτα
Βαγγέλης ι.
Νάρκισσε,
εγώ θέλω να ξέρω ότι είσαι καλά, όπως κι αν το μαθαίνω (αλλά χαίρομαι που περνάς και χαίρομαι διπλά όταν περνάω εγώ από σένα_και απολαμβάνω genuine γέλιο, που λίγα πράγματα και λίγοι άνθρωποι μου το εκμαιεύουν πια).
:) :) :)
-----------------------------------
Dodo,
ακριβοπληρωμένη δωρεά... (Αλλά, πώς να γίνει, έχουμε ακριβά υπαρξιακά γούστα!)
:) :) :)
-----------------------------------
Τάσο,
πόσο χαίρομαι! Τα σέβη και τους χαιρετισμούς μου. Υποψιάζομαι πως ζεις απείρως καλύτερα από όλους μας, κάτω από ξάστερο ουρανό, αλλά πού και πού δίνε μας τη χαρά να σε διαβάζουμε και στο εικονικό "κελί" σου!
:)
----------------------------------
Βαγγέλη,
λέω "δεν είμαι λυπημένη" και ξαναγίνομαι, όταν διαβάζω όσα ούτε ως όνειρο δε θα δει ποτέ η γραφίδα μου (το πληκτρολόγιό μου, εννοείται). Αλλά είναι πάντα χαρμολύπη. Ίσως έτσι μπορώ και εκτιμώ καλύτερα τη δωρεά.
Σ' ευχαριστώ
Καλή σου μέρα
----------------------------------
Σου αφιέρωσα ενα ποστ μου, το τελευταίο, με αφορμή δικό σου ποστ.
φιλια ριτς
... πέρασα_
και νομίζω η Κική και συ μου θυμίσατε κάτι να πω...
(δούλευεεεεεε...)
Καλησπέρα :)
έεεεεεεεετσι...
;)
Ρίτσα,
σ΄ευχαριστώ πολύ και από δω (και για την αφιέρωση και γιατί εμπλούτισες με όλες τις εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες το θέμα).
Να περνάς από το "κουτάκι" μου, γιατί αν περιμένες τις αναρτήσεις μου... "καλά κρασιά" (εκτός αν κυριολεκτήσουμε... και τα πούμε με τον καλύτερο τρόπο).
:) :) :)
--------------------------------
Adaeus,
έτσι που τα λες, θα ζητήσω ποσοστά!
:) :) :)
(περνώ κι εγώ, για επιτόπου επαλήθευση)
---------------------------------
Γιάννη,
πώς αλλιώς;
;)
Πιο κοντά στη ζωή, στην αλήθεια της νομίζω πως στέκεται η χαρμολύπη, ισορροπώντας το αίσθημα της θλίψης...κάπως έτσι. Καλησπέρα, σε φιλώ.
Σπείρα,
καλημέρα, σε φιλώ!
:)
(θέλω κι εγώωωωω!)
Justme Και από εδώ (όπως και από το Substratum) σε ευχαριστώ για τις ευχές σου. Πολύ- πάρα πολύ.
:)
Βαγγέλης ι.
Justme Και από εδώ (όπως και από το Substratum) σε ευχαριστώ για τις ευχές σου. Πολύ- πάρα πολύ.
:)
Βαγγέλης ι.
Πόσο ταυτίστηκα... και η μουσική στο πλάι...
Bαγγέλη,
κι εγώ...
:)
---------------------------------
Σβούκι, εσύ γιατί ταυτίστηκες, μικρό μου; Τι σχέση έχεις εσύ με την ώρα που νυχτώνει;
-----------------------------------
Η ώρα της νύχτας είναι πάντοτε παρούσα.
:)
Δημοσίευση σχολίου