Το αίνιγμα ενός φθινοπωρινού απογεύματος

Enigma di un pomeriggio d' Autuno, Giorgio De Chirico, c.1910

Μιας και ο ζωγράφος πίστευε πως «ένα έργο ζωγραφικής έχει μουσική από μόνο του», κλείνω απλώς τα μάτια κι αφήνω το μετείκασμα να απελευθερώσει τις μυστικές του συγχορδίες.

[Ωστόσο, ίσως να μην αρνιόταν για συνοδεία μερικούς στίχους του φίλου του:

...
Passons passons puisque tout passe
Je me retournerai souvent

Les souvenirs sont cors de chasse
Dont meurt le bruit parmi le vent
(Guillaume Apollinaire, "Cors de chasse", Alcools, 1913)

κάτι σαν
…
Περνάμε περνάμε μιας κι όλα περνούν
Συχνά θα επιστρέφω

Οι αναμνήσεις είναι κυνηγετικές σάλπιγγες
Που σβήνει η βουή τους μες στον άνεμο

χωρίς το μέτρο και τη ρίμα, τη μουσική τους.]

Αφιερωμένο στον Νάρκισσο που αγαπά τα αινίγματα και που με ρώτησε αν, εκτός απ' όλα τα τα πρωινά του κόσμου, είναι και όλα τα απογεύματα χωρίς επιστροφή. Ξέρω 'γώ, καλή μου; Ξέρουν αυτοί; Ξέρει κανείς πριν απ' το τέλος αν έχει χάσει οριστικά τον χρόνο _τα θραύσματα του χρόνου, τις στιγμές_ που θέλει σαν τρελός να ξαναζήσει;

Tous les matins du monde sont sans retour...

Sainte-Colombe, Suite pour viola da gamba, mov. 1-2

...μα σπάνια το σκεφτόταν, εκτός από τη μέρα εκείνη που ένα τρυφερό παλιοκαιρίτικο πρωτοβρόχι ξέπλυνε τις τελευταίες πορφυρές γάζες του καλοκαιρινού ουρανού κι έκανε πλωτή την επιστροφή στον καινούργιο παλιό κόσμο...

Το μποζόνιο Χιγκς και η ποίηση

Stanley Cubric, 2001_A Space Odyssey.

Η σύλληψη του Big Bang ή το Βig Bang της σύλληψης; Είναι η κοσμογονία ποίηση ή η ποίηση κοσμογονία; Συμπτωματικό το παράδειγμα και ολίγον απλοϊκός ου μην και κοινότοπος ο συνειρμός, αλλά μου ήρθε αυτόματα, ενώ με το ένα αφτί (και με αφάνταστη συγκίνηση) άκουγα τις ειδήσεις για το Μεγάλο Πείραμα και με το άλλο το πονηρό, συγκαταβατικό, τρυφερό γέλιο της Μικρής μου Πριγκίπισσας, η οποία κρυβόταν σε εμφανή κρυψώνα που εγώ απαγορευόταν να βρω _«νονά, δεν πρέπει να με βρεις».
Για ν’ αναχαιτίσω λίγο την ανεξάντλητη επινοητικότητά της σε (ανεξάντλητα) παιχνίδια, και να κερδίσω χρόνο για μιαν ανάσα, άρχισα να της λέω ένα παραμύθι:

…και τότε, το παμπόνηρο Μποζόνιο που κανείς δεν είχε καταφέρει να το πιάσει, γιατί ξεγλιστρούσε άφαντο κι απ' τις πιο έξυπνες παγίδες που του έστηναν όλοι αυτοί οι σοφοί άνθρωποι που λέγονται επιστήμονες, γέλασε δυνατά και είπε: «αυτό που ψάχνετε είναι μπροστά στα μάτια σας, αλλά αν το βρείτε δεν θα το δείτε ποτέ, γιατί τότε θα πάψετε να το ψάχνετε». Και μετά άρχισε να λέει ένα ποίημα –αυτά τα όμορφα, αλλά παράξενα παραμύθια που γράφουν κάτι άλλοι σοφοί άνθρωποι που λέγονται ποιητές_ για ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ, ένα ποίημα που το λένε Ιθάκη…

(Της άρεσε, νομίζω… Κυρίως αυτό το ασύλληπτο μποζόνιο _είχε τόσο πολλές ιδέες για το πώς μπορούμε να το πιάσουμε!)

"Τι θα 'ναι άραγε η θάλασσα;"

Ο ουρανός είναι γεμάτος ροζ αχηβάδες. Αν ο ουρανός είναι η ακτή, τι θα ‘ναι άραγε η θάλασσα; Είναι η ώρα η πιο μυριστική. Κοιμήσου ειρηνικά. Τα πρώτα βήματα στον δρόμο. Ένας εργάτης περνάει. Και τα πουλιά.

(Μαρίνα Τσβετάγεβα, Γράμματα στον Ελικώνα,εκδόσεις Γαβριηλίδης, μετάφραση Δήμητρα Κονδυλάκη)

Έγραψε τόσα σπουδαία ποιήματα κι εγώ τη ζηλεύω για κάτι τόσο απλό∙ ίσως γιατί απόψε το σούρουπο ο ουρανός πίσω από τον Υμηττό είχε το χρώμα μιας ροζ αχηβάδας…