End of Summer (1)

As imperceptibly as Grief
The Summer lapsed away—
Too imperceptible at last
To seem like Perfidy—
A Quietness distilled
As Twilight long begun,
Or Nature spending with herself
Sequestered Afternoon—
The Dusk drew earlier in—
The Morning foreign shone—
A courteous, yet harrowing Grace,
As Guest, that would be gone—
And thus, without a Wing
Or service of a Keel
Our Summer made her light escape
Into the Beautiful.

Τόσο αδιόρατα σαν Θλίψη
Κύλησε το Καλοκαίρι_
Τόσο αδιόρατα στο τέλος
Να φαίνεται σαν Δόλος_
Μια Γαλήνη εστάλαζε
Σαν Σούρουπο που ‘χε αρχίσει,
Ή σαν ήσυχο Απόγευμα
Που μόνη περνούσε η Φύση_
Το Σύθαμπο έσβηνε νωρίς_
Η Αυγή έλαμπε σαν ξένη_
Μια Χάρη αβρή, μα θλιβερή,
Σαν Ξένος, που θα φύγει_
Κι έτσι χωρίς ένα Φτερό
Ή μιας Καρίνας τη γραμμή
Το Θέρος μέσ’ στην Ομορφιά
Σ’ ανάλαφρη όρμησε φυγή.

(Emily Dickinson, 1540, Emily Dickinson H Ποιήτρια των επoμένων εποχών, εκδόσεις Γαβριηλίδη, μετάφραση Κώστας Ιωάννου)


Προσωπικά, θα μετάφραζα ανεπαίσθητα, γιατί μου φέρνει στον νου το «ανεπαισθήτως» του Αλεξανδρινού. Θ’ απάλλασσα, επίσης, ασυζητητί το καλοκαίρι μου από τη βαριά κατηγορία (πολύ ανεπαίσθητα για να το πεις δόλο) με την έγκριση, ελπίζω, της λευκής οπτασίας που μου μειδιά με τρυφερή συγκατάβαση ανάμεσα στις γραμμές, αποδίδοντάς του μόνο ένα πταίσμα, ότι την έκανε με μικρά πηδηματάκια (το θέρος μας ανάλαφρα το 'σκασε προς την Ομορφιά) αφήνοντάς με στο έλεος της αβρής μα σπαρακτικής Χάρης ενός Καλεσμένου που θα φύγει.

Μα, πάλι, εγώ δεν τα καταφέρνω με τις ρίμες και τα μέτρα.



Καλό μας Σεπτέμβριο.