Στον κήπο με τις αυταπάτες

«Θ’ αρχίσω με μιαν ήχηση που να φτάνει απ’ το πιο σκληρό μέταλλο έως την πιο λεπτή χορδή, χωρίς ούτε οι απολαύσεις ν’ αποκλείονται ούτε οι ενοχές να επιβάλλονται, αλλά η φύσις να παραμένει φύσις.
Υπάρχει ένας τρόπος να μπαινοβγαίνουμε στα καθημερινά γεγονότα, έτσι που το ρούχο μας να μην πιάνεται απ’ τα κλαδιά που απλώνει γύρω μας το συμφέρον· αυτό το επίμονο βήμα σημειωτόν πάνω στο θυμικό μας· η αφαίρεση ενός μικρότατου ευτυχισμού που ο άνθρωπος φυλάγει στα πιο ασφαλή θησαυροφυλάκια της ιδιωτικής του ζωής.
Και όμως. Διαφορετικός θα ήταν ο Μάιος αν, αντί να πληρώναμε και τέλη για την εισπνοή του οξυγόνου του, λαλούσαμε πέτρα και λαλούσαμε νερό, με την ελπίδα ν’ αναφανεί μια μέρα ένα καινούριο άλσος, κατάλληλο να δεχτεί την ταφή μας.
Έαρ χρειάζεται και ζωή πλήρης καθαρότητας, για ένα δώρο που κανείς άλλος δεν μπορεί να σ’ το προσφέρει».

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, Ο κήπος με τις αυταπάτες

Πάουλ Κλέε, Μαγικός Κήπος

Τούτος ο Μάιος μοιάζει με μια μεγάλη χλιαρή σαπουνόφουσκα από απορρυπαντικό με άρωμα μανδραγόρα. Μέσα της η Ωραία (επίρρημα) Κοιμωμένη, σε βαθιά νάρκη, ονειρεύεται ότι μαδάει στίχους και μαντεύει τα μελλούμενα στον κήπο με τις αυταπάτες, ανήμπορη να ξυπνήσει και να πληρώσει το 'τέλος' που της αναλογεί για την εισπνοή οξυγόνου.

«Τill human voices wake us, and we drown»
T.S.ELIOT, The Love Song of J. Alfred Prufrock

Ασκήσεις επί χάρτου

Με προσκάλεσε η Ρίτσα που την προσκάλεσε, απ' ό,τι είδα, το Νατασσάκι, στην ιστοσελίδα του οποίου βρίσκονται οι οδηγίες του παιχνιδιού. Το να γκρινιάξω άλλη μια φορά για μπλογκοπαιχνίδι και μετά να παίξω από αβρότητα δεν έχει νόημα _είναι πλέον κάτι σαν το παραμύθι του Πέτρου και του Λύκου· εξάλλου δεν είναι καθόλου άσχημο ως ιδέα (εννοώ, ως σύλληψη αλλά και ιδεολογικά).

Βέβαια, στον Adaeus έγραψα, και το πιστεύω, ότι ο πραγματικός μας χαρακτήρας (γραφικός και έτερος) φαίνεται in vivo και όχι in vitro, και εν προκειμένω (στις μέρες της καταναλωτικής ευδαιμονίας) στη λίστα του σουπερμάρκετ. Από την άλλη, είμαι λιγάκι... βικτοριανή, από την άποψη της privacy (αυτής της παντελώς αμετάφραστης στα νεοελληνικά αμφιλεγόμενης ιδιότητας, εκτός κι αν δανειστούμε την περίφραση των αρχαίων ημών... "τα εν οίκω μη εν δήμω"), ώστε μου είναι πρακτικώς αδύνατο να κοινοποιήσω μια λίστα με τα ψώνια μου. Κομματάκι ευκολότερο μου φαίνεται να βγάλω στα φόρα ένα από τα ελάχιστα πια και ξεχασμένα χειρόγραφα σκαριφήματά μου, το οποίο ως ιδέα συνελήφθη και εξετελέσθη (long long ago) χάριν παιδιάς μέσα στον ηλεκτρικό, κατά τη διάρκεια μιας διαδρομής που δεν έλεγε να τελειώσει.




Ο τελευταίος κανόνας του παιχνιδιού είναι ο γνωστός "κάνε πάσα σε άλλο θύμα". Εξ ιδιοσυγκρασίας δεν μπορώ να "αγκαρέψω" κανέναν, αλλά ειλικρινά θα ήθελα να δω τα γράμματα του Kωνσταντίνου (προσφέροντάς του τη μοναδική ευκαιρία να γράψει ελληνικά!).
Επίσης, σύμφωνα με το αίτημα του παιχνιδιού, καταθέτω το αθάνατο πόνημα στο σχετικό... μουσείο.

Στους νεραϊδόκηπους

Διέσχισα το Άργος μέσα στο έκπαγλο απομεσήμερο, με τις πέντε αισθήσεις μου σε ομηρία στους κήπους των Εσπερίδων και την έκτη σε προσωρινή αναστολή, να ψάχνει για νεράιδες

Maurice Ravel, Le jardin feerique

Καλό Μάη!