Περιμένοντας...

Ο χώρος έξω από το Everest, απέναντι από το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, παραμυθένιο δάσος χάρη στ' αναρίθμητα πολύχρωμα (και παραδόξως καλαίσθητα) φωτάκια. Το σαββατόβραδο με την επίσημη αμφίεση που επιβάλλεται για τις τελευταίες βραδιές του χρόνου: κυανό, παγωμένο και διαυγές. Τα χέρια μου ζεστά, το ένα από το γάντι και το άλλο, γυμνό, από το χάρτινο κύπελλο με τη ζεστή σοκολάτα. Μόνη _με τον τρόπο που η μοναξιά είναι μαγεία: δυο στενά παραπάνω με περιμένει η ζεστή, υποφωτισμένη, φιλόξενη αίθουσα του μικρού θεάτρου και η νεανική παράσταση (ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι) που καθυστερεί ν’ αρχίσει· και αγαπημένοι άνθρωποι. Μα, προς ώρας, μόνη _με τον τρόπο που η μοναξιά είναι απολύτως ελευθερία.
Ένας μουσουδάκος που περιμένει κι αυτός τους δικούς του δεμένος σ’ ένα θάμνο με κοιτάζει με υγρό, καλεστικό βλέμμα, ωστόσο πισωπατά όταν κινούμαι προς το μέρος του. Είναι ήρεμος αλλά επιφυλακτικός _ανήκει αλλού· λαχταράω να τον χαϊδέψω, αλλά είμαι δειλή _δεν θα τον πλησιάσω άλλο. Το χάδι μου μετεωρίζεται και εξαχνώνεται στην παγωμένη ατμόσφαιρα (πότε χάνεται ένα χάδι, όταν δεν το δώσεις ή όταν δεν το φανταστείς καν;)
Aκόμη κι οι ματαιώσεις μου, απόψε, έχουν άρωμα κυκλάμινου και γεύση σοκολάτας, και περιμένουν με γαλήνη και γενναιότητα να συναντήσουν έναν ακόμη «καινούργιο» χρόνο, όπου (το 'γραψα, θυμάμαι, και πέρυσι!), τίποτα δεν (θα) έχει αλλάξει, τίποτα δεν (θα) είναι όπως παλιά.

(Θα ‘ταν πάνω κάτω την ίδια ώρα που εκείνη η γυναίκα πηδούσε στα παγωμένα νερά του Ισθμού αγκαλιά με τον τρίχρονο γιο της. Άραγε με ποιον τρόπο η δική της μοναξιά ήταν εφιαλτική αντί για μαγική, τι γεύση και τι μυρωδιά είχαν οι δικές της ματαιώσεις; Ποια ήταν η τελευταία σκέψη στο μυαλό της, η τελευταία εικόνα στα μάτια της, πριν από το απελπισμένο, το τρελό, το τραγικά γενναίο, το άγριο, το φονικό άλμα; Τι υπήρξε πιο δυνατό _η βία, η αποξένωση, η αρρώστια;_ από τη θέρμη του παιδικού στήθους πάνω στο δικό της, ποιο ανεκπλήρωτο τόσο αβάσταχτο που ακύρωνε την εκπλήρωση της δημιουργημένης Ζωής; Πότε έπαψε αμετάκλητα να περιμένει το Καινούργιο από τον Χρόνο; )



Και ξαφνικά νιώθω περιούσια _μ' αυτά που έχω· μ' αυτά που "έχω"· μ' αυτά που δεν έχω, από επιλογή μου έστω και ασυνείδητη. Και ευγνώμων _στην Tύχη; στη στατιστική;_ που μου επιτρέπουν να είμαι "ακόμη ζωντανή, στη σκηνή" και να διαπράττω (ακόμη) ατιμώρητη την ύβρι να περιμένω από την πραγματική ζωή το άχρονο παραμύθι.

Καλή _ολοκαίνουργια_ χρονιά!

Silent night...

Silent Night, by Anthony Tomaselli


...αλλά όχι τόσο σιωπηλή ώστε να μην ευχηθώ, δυνατά και ολόψυχα,

καλές γιορτές και καλή χρονιά σε όλους μας!

Get this widget Track details eSnips Social DNA

(δεν διεκδικεί εύσημα μουσικού βάθους, αλλά μου φαίνεται μια χαρά χαλαρωτικό και φευγάτο ύστερα από ένα φρενιτιώδες καταναγκαστ... εεεε, καταναλωτικό απόγευμα μέσα στο θρυλούμενο πνεύμα των Χριστουγέννων, για παράδειγμα)

The rest is silence

All those places
Where I recall the memories
That gripped me
And pinned me down

I go to these places
Intending to think
To think of nothing
No anticipate

And somehow expect
You'll find me there
That by some miracle
You'd be aware

Get this widget Track details eSnips Social DNA

I'd risen this morning
Determined to break
The spell of my longing
And not to think

I freed myself from my family
I freed myself from work
I freed myself
I freed myself
And remained alone

And in my thinking
Steal you away
Though you never wanted me
Anyway

Silence

Silence...

(PJ Harvey, White Chalk, "Silence")



Ας πούμε... τυχαία επιλογή, από ένα άλμπουμ που μου ασκεί μια σκοτεινή και απρόσμενη γοητεία.
The rest is silence.

Christmas time is here!

Αν είναι να παραδοθώ ταπεινωτικά γι' αλλη μια φορά στο ακατανίκητο, ως φαίνεται, "πνεύμα των Χριστουγέννων", ας προβάλλω τουλάχιστον τις πολιτικά ορθές αντιστάσεις μου, κάτι σαν την γκρίνια του γλυκού μου του Τσάρλι Μπράουν. (Κερνάω την "παράσταση", αν η Nερίνα "βάλει" τα μελομακάρονα για το διάλειμμα, και πάω να κατεβάσω τα στολίδια, η εν πολλαίς ιδεολογικαίς παραχωρήσεις περιπεσούσα αμφισβητίας, γιατί το ασυγκράτητο έτερον "οικιακό πνεύμα" κοντεύει να περιπέσει με τη σειρά του σε σοβαρή κατάθλιψη, αφού δεν έχει σιγουρευτεί ακόμη για τις φετινές εορταστικές προθέσεις μου).

Καλό μήνα και καλά στολίσματα!