In memoriam

10 - Megalovdomado...

Πάντως, τώρα που καταλάγιασε κάπως η οργή μου, λέω να πάω εδώ απόψε· στη μνήμη του νεαρού που «έφυγε» τόσο άδικα, επειδή, για κάποιο στραβό λόγο στη ζωή του, είχε κάνει θεά του την ομαδάρα αντί τη Φλέρυ.

Ubi solitudinem faciunt pacem appelant

Όπου δημιουργούν έρημο, το ονομάζουν ειρήνη.
(Τάκιτος)

Ευτυχώς που οι συγκαιρινοί μας φιλόσοφοι παίρνουν τόσο σοβαρά τη Μεγάλη Ιδέα, ώστε να μη μένουν αδικαίωτες οι θυσίες!


(Μπορώ κι εγώ να παπαγαλίσω τη λαϊκίστικη και αυτονόητη ρητορεία "δεν φταίει το άθλημα, αλλά τα συμφέροντα κλπ.κλπ." ΟΚ, αλλά τι σημαίνει αυτό, όταν εξακολουθούμε να υποκρινόμαστε ότι ΚΑΙ το ποδόσφαιρο ΚΑΙ ο πρωταθλητισμός στις μέρες μας αντιπροσωπεύουν πολιτιστικές αξίες, όπως _με άλλο αξιακό και πρακτικό περιεχόμενο και σε άλλες κοινωνικές συνθήκες_ αντιπροσώπευε ο μαζικός αθλητισμός στην αρχαιότητα;

Και ναι, guys, πείτε το, δεν πειράζει: "Τς, τς... γυναίκες!" Περί αυτού ακριβώς πρόκειται.)

ΥΓ. Ήθελα μόνο να «τα χώσω», σήμερα, δεν έχω όρεξη για εικαστικές παρεμβάσεις και μουσικές ευαισθησίες!

Just Amerigo Vespucci

Βρήκα το σούπερ-εργαλείο για να ανταλλάσσουμε τις μουσικές μας χωρίς κανένα περιορισμό (με ένα απλό sign-in και λίγες εύκολες ρυθμίσεις ανεβάζουμε ό,τι αρχείο θέλουμε από τον σκληρό μας)!

δοκιμή εδώ

(Πλάκα κάνω, δεν θεωρώ ότι ανακάλυψα την Αμερική, οι πιο πολλοί θα το ξέρουν ήδη, αλλά επειδή εγώ χάρηκα πολύ, θέλω να το μοιραστώ με όσους δεν το έχουν υπόψη _πόσοι πια ξέρουν λιγότερα από μένα για το know-how του blogging;)

In some mood...

Έπεσα πάνω στο σαόυντρακ ψάχνοντας για κάτι άλλο, και είπα να μην πάει χαμένο. Έτσι κι αλλιώς ταιριάζει γάντι με ένα ανοιξιάτικο βράδυ Παρασκευής και με την πολυθρύλητη μυρωδιά των νεραντζανθών στο κέντρο της πόλης. Κι αν, σε πρώτο επίπεδο, μοιάζει να διερμηνεύει εκπληκτικά τα εσωτερικά τοπία των ανεκπλήρωτων ερώτων, ταιριάζει επίσης με τη γλυκιά μελαγχολία της αποδοχής κάθε ανεκπλήρωτου που έχει κατοικήσει την ψυχή μας, από κοινου με την ανομολόγητη πεποίθηση ότι το ταξίδι προς την Ιθάκη δεν εξάντλησε ακόμη τις υποσχέσεις του.

Καλό Σαββατοκύριακο!

Παγκοσμιο-ποίηση

Για τους φαν των Παγκόσμιων Ημερών, ας υπενθυμίσουμε ότι η ημέρα της Εαρινής Ισημερίας δεν τιμάται μόνο ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (η οποία θεσμοθετήθηκε από την UNESCO το 1999), αλλά και ως:

Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου (η οποία θεσμοθετήθηκε από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας το 2001 _να υποθέσoυμε ότι οι γιατροί δεν τα πάνε και τόσο καλά με την ποίηση ή ή ότι πρόκειται για μια εμπνευσμένη αλληγορία η οποία συνδέει την ποίηση με τον ύπνο μέσω του ονείρου ως κοινού τόπου;)

Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας (η οποία θεσμοθετήθηκε το 1971 από την Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ).

Και, βέβαια, ως:
Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης των Φυλετικών Διακρίσεων (η οποία θεσμοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1966, σε ανάμνηση της δολοφονικής επίθεσης της νοτιοαφρικανικής αστυνομίας εναντίον αντιρατσιστικής διαδήλωσης στο Σάρπιβιλ, το 1960, κατά την οποία σκοτώθηκαν 70 άτομα).



Παρεμπιπτόντως, στις 21 Μαρτίου γεννήθηκε και ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ (1685-1750).


















(By Jurgen Haupt)

Της τελευταίας στιγμής...

Cloud fragment by Ken Elliot






I'll go away alone and far
And amongst the clouds of gold!

Δεν το λέω εγώ, η Wally το λέει (εγώ πάω σπίτι μου και με περιμένουν). Το τελευταίο μου άκουσμα απόψε, φεύγοντας από τη δουλειά.

Καλό σας βράδυ!

Αφιερωμένο

Στη φίλη που μου απέσπασε το μυστικό ότι διατηρώ μπλογκ!







Does the Eagle know what is in the pit?

Or wilt thou go ask the Mole?

Can Wisdom be put in a silver rod?

Or Love in a golden bowl?



("Thel's motto", The Book of Thel, by William Blake)

The purple rose of Cairo

(Την μπαλιά _στη μούρη :)))_ πήρα από τον Γιάννη και τη Νερίνα και τη δίνω, σύμφωνα με τις διακηρυγμένες πεποιθήσεις μου, σε όποιον θέλει να συμμετάσχει)

Επτά ταινίες από ανθρώπους που λάτρεψαν τον κινηματογράφο δεν διαλέγονται εύκολα. Έτσι υιοθετώ κι εγώ τη λογική του ενός κριτηρίου, και καταγράφω εν τάχει και κάπως τυχαία επτά ταινίες που δεν είναι όλες, προφανώς, αυτές που θεωρώ καλύτερες ως σινεφίλ, είναι όμως αυτές που επισφράγισαν τη σχέση μου με τον έβδομη τέχνη, τη νοσταλγική εποχή που η μεγάλη οθόνη ήταν για μένα η πόρτα για το όνειρο.


1. Όσα παίρνει ο άνεμος (Gone with the wind, 1939, Βίκτορ Φλέμινγκ).
Για τους προφανείς λόγους που άρεσε σε όλα τα κοριτσόπουλα των δεκαετιών του 40, του 50, του 60, του 70 και, ίσως, του 80. Είχα διαβάσει το βιβλίο πριν κλείσω τα δέκα μου και, ευλόγως, τότε ήταν τα πάντα για μένα: λογοτεχνία, ιστορία, ρομάντζο, φαντασίωση και εικόνα. H πραγματική καλλιτεχνική εμπειρία, που ήρθε αργότερα, δεν τ’ άλλαξε αυτό.

2. Η περιπέτεια του «Ποσειδώνα» ( The Poseidon adventure, 1972, Ρόναλντ Νιμ).
Η πρώτη ταινία καταστροφής, στον όχι και τόσο μακρινό απόηχο του ναυαγίου του «Ηρακλείου», του 1965, που είχε συγκλονίσει την Κρήτη_ και επειδή επανέρχονταν τα λάιτ μοτίβ της εφηβείας μου: η κρυφή έλξη μιας νεαρής προς έναν μεγάλο άντρα, και ηγέτη στην «περιπέτεια», που συνέβαινε να είναι ο γοητευτικότατος τότε Τζιν Χάκμαν, αλλά και η συνάντηση καθημερινών ανθρώπων με ακραίες συνθήκες ζωής και θανάτου.

3. Απαγορευμένα παιχνίδια (Jeux interdits, 1952, Ρενέ Κλεμάν).
Πρωί Κυριακής στην Κινηματογραφική Λέσχη των Χανίων, δεκατριάχρονη και μόνη, στις πρώτες εξόδους μου χωρίς γονεϊκή συνοδεία. Συγκλονίστηκα, καθώς από τότε ταυτιζόμουν με το πώς βίωναν καθημερινοί άνθρωποι τον πόλεμο, με υπέβαλε η σκοτεινή ασπρόμαυρη φωτογραφία και γιατί το κλάμα της ήδη ορφανεμένης μικρής Πολέτ πάνω στη βομβαρδισμένη γέφυρα, αγκαλιά με το σκοτωμένο σκυλί της, θα με συνοδεύει μέχρι να πεθάνω.

4. Τα καλύτερά μας χρόνια (The way we were, 1973, Σίντνεϊ Πόλακ).
Γιατί τα είχε όλα όσα χρειαζόταν για να ισορροπήσει ιδεολογικά και συναισθηματικά μια νεαρή που είχε μόλις ανακαλύψει την Αμερική και _δυστυχώς αμέσως μετά :)))_ τον μαρξισμό.

5. Ένας προφήτης μα τι προφήτης (The life of Brian, 1979, Tέρι Τζόουνς) .
Γιατί, βοηθούσης μιας υπέροχης φοιτητοπαρέας και της καλοκαιρινής βραδιάς στο «Βοξ», δεν θυμάμαι να έχω ξαναγελάσει μέχρις εσχάτων συνεπειών σε ταινία, γευόμενη την άφατη νεανική ηδονή του ανίερου, καταλυτικού χιούμορ των Μόντι Πάιθον.

6. Καζαμπλάνκα (Casablanca, 1942, Μάικλ Κέρτιζ).
Γιατί «Θα έχουμε πάντα το Παρίσι».

7. Θωρηκτό Ποτέμκιν (Brenenosetz Potemkin, 1925, Σεργκέι Αϊζενστάιν).
Στην "Αλκυονίδα", νομίζω. Here it starts.

Με ένα λίμερικ ξεφεύγω

Μου έκανε πάσα η ολοπρόθυμη (να με ταλαιπωρήσει) Κερασιά :))) με τις λέξεις φάρμακο, ακρωτήρι, αεροδρόμιο, αιώρα, επιστολή. Μιας και δεν είχα ούτε όρεξη ούτε καιρό να γράψω μια ιστορία, αλλά δεν ήθελα και "να τη σπάσω" στη φιλοπαίγμονα παρέα, προσπάθησα να σκαρώσω ένα λίμερικ _επηρεασμένη από τον φίλο Γιάννη, στον οποίο και το παραδίδω για να διορθώσει το άθλιο μέτρο.



Μια ώριμη κυρία απ' το Πράσινο Ακρωτήριο

έλαβε μια επιστολή όλο μυστήριο.

Πήρε ένα φάρμακο, ξάπλωσε στην αιώρα

κι αεροδρόμια ονειρεύεται πια όλη την ώρα

η παλαβή κυρία απ' το Πράσινο Ακρωτήριο.



Επειδή σιχαίνομαι τους καταναγκασμούς, δεν καλώ κανέναν ονομαστικά να παίξει, αλλά για την περίπτωση που κάποιος θέλει να συμμετάσχει, αφήνω εδώ τις λέξεις μάσκα, μουσική, ταξιδευτής, φίλοι, άστρο.

Εαρινή κόπωση

The first days of spring by Salvador Dali

...όσους στον δρόμο συναντώ, μου λένε καλησπέρα, μα εγώ δεν έχω τι να πω, σφυρίζω στον αγέρα...

Ελπίζω να γίνεται κατανοητό ότι η σιωπή του μπλογκ δεν οφείλεται σε έλλειψη καλών τρόπων, αλλά σε έλλειψη έμπνευσης· η οποία με τη σειρά της, μαζί με γενναίες δόσεις νευρικότητας, αμφιθυμίας, νυχτερινής αϋπνίας και ημερήσιας υπνηλίας, ελπίζω να οφείλεται στη θρυλούμενη εαρινή κόπωση, που καταλαμβάνει τους πολύ δημιουργικούς ανθρώπους (sic) κατά τις πρώτες μέρες της άνοιξης.

Ατελιέ με θέα

From Rooms with View by Stelios Tsagris

Τη "ζητιάνεψα", μου την πρόσφεραν γενναιόδωρα και σκέφτηκα να τη μοιραστώ, όχι από επίδειξη, αλλά για να υπενθυμίσω ότι το ατελιέ του καλλιτέχνη έχει καταπληκτική θέα σε φυσικά αλλά κυρίως σε ανθρώπινα τοπία.

(το "ηλεκτρονικό τανγκό" δεν ταιριάζει με το συγκεκριμένο τοπίο, αλλά έχω την αίσθηση ότι ταιριάζει με την ατμόσφαιρα του ατελιέ)