Γιάννης Αδαμάκης, Καρδιά που ταξιδεύει, (Κοραή και Πανεπιστημίου)
Αν έχεις κοιμηθεί με τα γλοιώδη, χυδαία ή παγερά και πάντως απροκάλυπτα κυνικά μούτρα τους στα μάτια σου και τις βάρβαρες ή εκλεπτυσμένες, ανελλήνιστες, «κουφές» και αυτιστικές φωνές τους στ’ αφτιά σου, ή ακόμα κι ύστερα από αναγκαστική συμμετοχή σε κουβέντες για το «επίμαχο» _αφού δύσκολα θα παραλειφθεί από οποιαδήποτε συζήτηση η έστω ακροθιγής ενασχόληση με τις γαργαλιστικές (και εννοώ παραπολιτικές, οι κιτς σεξουαλικές είναι πια το λιγότερο και δεν αφορούν κανένα) λεπτομέρειες του «σκανδάλου»_
(πόσο πια και πού να κρυφτείς από μια τέτοια καθημερινότητα που σε πατάει σαν στρατιωτική μπότα)
τότε ακόμα κι η πολύχρωμη, ευφάνταστη είν’ η αλήθεια, χαρούμενη ευτέλεια των Καρδιών στην Αθήνα στην πρωινή αλκυονίδα λιακάδα σε πείθει ότι είναι τέχνη και σε «στέλνει» για λίγο σε έναν εξωτικό ου-τόπο, παρ’ όλο που οι ίδιες είναι (μαζί με τη δική σου) γειωμένες και αγκυροβολημένες στις σκονισμένες γωνιές της μικρής μας ζαχό-πολης.
(Lynn Anderson, Rose Garden)
(Σιγά το θέμα, λέμε τώρα, αλλά είπα ν’ ανοίξω τα παράθυρα και να το αερίσω λιγάκι το καημένο το μπλογκ…
Και το τραγουδάκι είναι παντελώς άσχετο, αλλά μου φτιάχνει πάντα το κέφι και με «ανεβάζει» κι αυτό μ' έναν απολύτως… προσγειωμένο τρόπο).