Όπου ακούς πολλά κεράσια...

Δεν είχα σκοπό να ανεβάσω ποστ σήμερα, αλλά αυτή η άπαιχτη στέλνει κόσμο στο μπλογκ μου και μάλιστα με... άπαιχτο δέλεαρ, και δεν θα 'θελα να πάει κανείς στο προηγούμενο και να γίνει πολύ μακάβρια η φάση, μιας και δεν ήταν και πολύ καλοκαιρινό το θέμα (ούτε το συμβάν ήταν "καλοκαιρινό", αλλά συνέβη).

Όποιος λοιπόν "τσίμπησε" με το σχόλιο της Κερασιάς και ήρθε κατά 'δώ, αφήνοντας στους ολιγαρκείς τα κεράσια και τις φράουλες, την πάτησε, γιατί εγώ λεφτά δεν μοιράζω· το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τον προσκαλέσω να τραγουδήσουμε παρέα με τα παλικάρια:

Funeral procession

Ellis Wilson, Funeral procession


"...εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως..."

Ο ηλικιωμένος κύριος μπροστά και αριστερά μου, που πάλευε με ένα καταμουσκεμένο και διαλυμένο χαρτομάντιλο να αντιμετωπίσει τους κρουνούς του ιδρώτα, έριξε ένα λοξό βλέμμα στο φέρετρο που δεν είχε σηκώσει τα μάτια να κοιτάξει μέχρι τότε και μουρμούρισε: "Ε, ρε φίλε, εσύ τουλάχιστον θα δροσιστείς απόψε". Μετά συνέχισε να σκουπίζει τάχαμου τον ιδρώτα.

5 παρά κάτι το απόγευμα, σήμερα...

N' importe où

Είναι από το Παρίσι, αλλά θα μπορούσε να είναι από σχεδόν οποιαδήποτε πόλη του κόσμου. Μια ψηφίδα καθημερινότητας από τον πλανήτη Γη (από το πιο "τυχερό", μικρό κομμάτι του, εννοώ).



(Το τραγούδι το αφιερώνω στη λουλουδιασμένη μικρούλα της φωτογραφίας· ή ίσως το αφιερώνει αυτή σ' εμάς, προς το παρόν...)

N' oubliez pas d' aller voter

"Μην ξεχάσετε να πάτε να ψηφίσετε"!!!

Παρά τις πατερναλιστικές παραινέσεις της γαλλικής πολιτείας (λιγάκι αστείες για εμάς που θεωρούμε αυτάρεσκα τους εαυτούς μας "πολιτικοποιημένους", ως πολίτες), το 40,01% των Γάλλων "ξέχασε" να πάει να ψηφίσει _και οι περισσότεροι από αυτούς που πήγαν πολύ σύντομα μάλλον δεν θα θέλουν να θυμούνται τι πήγαν και ψήφισαν.

L' amour à la Française

Αν πίστεψε κανείς (και πρώτη εγώ), μετά το σχετικό ποστ, ότι δεν θα "ανεβάσω" άλλες ξεπέτες, πλανήθηκε πλάνην οικτράν! Μια "αρπαχτή" άλλης ζωής δεν φτάνει για να αλλάξει, προφανώς, τη δική μας και τις συνθήκες της καθημερινότητάς μας. Ούτε "λέξεις" μού χάρισε το ταξίδι, αφού διάγω περίοδο λεξιπενίας, ούτε τις προθεσμίες της δουλειάς μου κατάφερε να επηρεάσει (πλην προς το χειρότερο). Μου άφησε μόνο εικόνες, πολλές και πολύχρωμες, σκιώδεις και πενιχρές αποτυπώσεις των οποίων είναι οι φωτογραφίες μου.

Ωστόσο, αυτή η ξεπέτα είναι για καλό σκοπό. Για να μοιραστώ την έκπληξή μου για το ότι το "γαλλικό φιλί" δεν είναι ένας ακόμη τουριστικός _και κινηματογραφικός_ μύθος. Εκεί, τα φιλιά των ερωτευμένων "παίρνουν τον χρόνο τους". Το συγκεκριμένο κράτησε απνευστί όσο να απολαύσω ένα ολόκληρο παγωτό χωνάκι. Ένα άλλο, μέσα στο μετρό, από τον σταθμό Concorde έως τον επόμενο, τη Madeleine. Kαι άλλα και άλλα, όλων των ηλικιών και των χρωμάτων...


(καλά, σούργελο έχω γίνει... αλλά θα σοβαρευτώ από βδομάδα!)

Salut les copains!

Εγώ έχω να πω, αν και με καταρρακωμένο ηθικό, ότι οι Παριζιάνες είναι ά-παι-χτες! Τα υπόλοιπα τα λένε οι ταξιδιωτικοί οδηγοί και, γενικά, δεν υπερβάλλουν.

Επίσης, παρά την "τουριστορύπανση", οι αποβάθρες και οι γέφυρες του Σηκουάνα εξακολουθούν να μαγεύουν το μάτι και τη φαντασία, οι _ορατοί_ άστεγοι είναι περισσότεροι απ' όσους πίστευα ότι θα δω και, πάνω απ' όλα, το συναρπαστικότερο πράγμα σε ένα ταξίδι (n' importe où, όπως λέει και ο Μποντλέρ) είναι ότι απεκδύεσαι της καθημερινότητάς σου και γίνεσαι όλος ένα πινέλο και ένα μουσικό όργανο που μεταμορφώνει την καθημερινότητα κάποιων άλλων σε έργο τέχνης, ειδικά αν δεν έχεις την ικανότητα (και δεν ξέρω και αν πρέπει) να το κάνεις στη δική σου ζωή.

Get this widget | Share | Track details

Τέλος, αν και δεν το είχα συνειδητοποιήσει ότι μου συνέβαινε, μου έλειψε η μπλογκοπαρέα!

ΥΓ. Κι ένα τελευταίο, ξέροντας ότι όλοι θα με "κράξουν": επιβεβαίωσα ιδίοις όμμασι την εντύπωση που είχα εδώ και χρόνια, ότι η Αφροδίτη της Μήλου είχε κοιλίτσα (που τη ρουφάει) και θυρεοειδή!
:) :) :)

Για την Αμαλία

Για να θυμόμαστε πώς έζησε, για να θυμόμαστε τι είπε. Για να τη θυμόμαστε…


giatinamalia-blog.blogspot.com