Δοκιμή (εε;)

Για εξάσκηση και επειδή μου άρεσε (την τράβηξα στην Κωνσταντινούπολη, είναι ένα μαγαζάκι που πουλάει σαπούνια).

Αποκατάσταση...

"Ο κακός λύκος, νονά, ήρθε στο σχολείο και έφαγε όλα τα παιδάκια... και την κυρία Λουκία. Όμως, δεν ήτανε και πολύ κακός και μετά μας έβγαλε πάλι έξω από την κοιλιά του".
"Και τι έγινε μετά, αγάπη μου;"
"Μετά... εεε... πήγαμε όλοι μαζί στη θάλασσα".


...Κι έτσι μαγικά αποκαταστάθηκε -στην καρδιά μου τουλάχιστον, αν όχι και στη συνείδησή μου- η απλοϊκή ατάκα της απλοϊκής κινηματογραφικής Μελίνας-Ίλια του απλοϊκού Ποτέ την Κυριακή.

ΥΓ. Όπου "σχολείο", βλ. "παιδικό σταθμό".

To blog or not to blog?

Λόγοι για να ...το κόψω:
Τι γυρεύει μια αγοραφοβική αλεπού στο παζάρι; Και άντε και ξεπερνά την αγοραφοβία της, ενδιαφέρεται στ' αλήθεια να εκθέσει μια παρδαλή πραμάτεια από απόψεις, πιθανές συγγραφικές ανησυχίες, συναισθήματα, σώψυχα κλπ. σε κοινή θέα; Kαι την ενδιαφέρει άραγε τόσο πολύ η αντίστοιχη πραμάτεια του καθενός; Και, σε περίπτωση που την ενδιαφέρει, πόση αλήθεια, όχι πραγματικότητα, αλλά εσωτερική αλήθεια, διαθέτει αυτή η πραμάτεια ξεκομμένη από την προίκα των αισθήσεων, ώστε να αξίζει να την "αγοράσεις";
Επίσης, πόσο αντέχει (η αλεπού) να καταπονεί το σώμα της μπροστά στη ρημαδοοθόνη, που μετά τις πεντέξι πρώτες ώρες μπροστά της παίρνει πίσω κάθε χαρά που μπορεί να της προσφέρει (αν και ομολογουμένως είναι αρκετές αυτές οι χαρές); Και, και...


Λόγοι για να το προσπαθήσω λίγο ακόμη:
Blogs λιτά, μινιμαλιστικά, ασκήσεις του μυαλού και της ψυχής (και της γραφίδας) σαν της ηθικής αυτουργού αυτου του blog, ή γενναιόδωρα σαν αυτό του λιγομίλητου Κασιανού, που έβαλα στα links μου με κόπους και βάσανα ύστερα από μερικές χαμένες εργατοώρες (ας μην το πληροφορηθούν οι εργοδότες μου, αν είναι δυνατόν), και καναδύο άλλα που θα τα προσθέσω μόλις ξαναβρώ καιρό.
Επίσης, σκηνές της καθημερινότητας που νιώθεις την ανάγκη να τις ταχυδρομήσεις σε άγνωστους παραλήπτες, όπως τη χθεσινή:
Γύρω στις εννιά το βράδυ, πεζόδρομος Βαλτετσίου, μπροστά στην πόρτα του σουβλατζίδικου απέναντι στη "Ροζαλία", καθισμένος γαλήνια ο γλυκύτατος αδέσποτος που είναι μόνιμος θαμώνας. Ένας πιτσιρικάς τεσσάρων πέντε χρόνων, ξανθωπός και σπιρτούλης (όπως λίγα ελληνάκια είναι πια) έχει τα χεράκια του στο λαιμό του μουσούδα και του ψιθυρίζει: "Σκύλο, πώς σε λένε; Εμένα Γιώργο". Από το τελευταίο τραπέζι, μαμαδίσια φωνή: "Γιώργοοο, έλα 'δώ γρήγορα να φας!". Κι ο Γιώργος, ψιθυρίζοντας ξανά: "Εγώ δε θέλω άλλο, θα ΄ρθεις να φας εσύ;"


Ιδέα: να διατηρήσω ένα φωτομπλογκ, με "φωτογραφίες" από λέξεις. Άτακτα, χωρίς συνέπεια, με την τυχαιότητα που προκύπτουν οι "σκηνές" ή η διάθεση για να "δω", καθώς κυκλοφορώ στους δρόμους της πόλης. Peut etre...