Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο...

"Τα καλά παιδιά πάνε στον Παράδεισο, τα κακά πάνε παντού" (λαϊκή σοφία παραφρασμένη επί το γενικότερον).

Το θέμα είναι πως -ό,τι κι αν λέγεται περί του αντιθέτου- τα ταλέντα της επιλεκτικής μνήμης, της επιλεκτικής κρίσης και της αφοσιωμένης λατρείας του εαυτού είναι γονιδιακής προέλευσης. Ή τα 'χεις ή δεν τα 'χεις.

Αν δεν τα ΄χεις και επιχειρήσεις να πας παντου... "δεν το 'χεις".

Τρικυμία εν κρανίω

Το δρομολόγιο του χάρτινου καραβιού μου είχε προγραμματιστεί για κάθε Παρασκευή, με το καλό.


Την περασμένη εβδομάδα δεν σήκωσα την άγκυρά του, γιατί έπρεπε να προφτάσω ένα αληθινό καράβι. Αυτή την εβδομάδα ο πλους επισπεύστηκε, γιατι το χθεσινό ποστ δεν άντεχε να περιμένει άλλο.


Και σήμερα... ο βοριάς λυσσομανά και έχει απαγορευτικό· όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά και στη θάλασσα που φιλοξενεί το καραβάκι μου, που είναι αφόρητα ρηχή και μαζί απρόσμενα βαθιά, αλλά σίγουρα τρικυμισμένη.


Τηλεφωνήθηκα με δύο καλούς φίλους και ταξιδέψαμε μιλώντας για τα γνωστά και τα καθημερινά μας. Μήπως στο καραβάκι μου ταιριάζουν μόνο τα λιμάνια;


Ήταν ένα μικρό καράβι, που ήταν αταξίδευτο...

Κατευόδιο

Είσαι το τελευταίο άτομο
που θα τον γνωρίσει,
αδελφή νοσοκόμα


Όχι πως θα τον γνωρίσεις,
γέρος άνθρωπος είναι,
άρρωστος
πώς μπορείς να τον γνωρίσεις;


Είσαι το τελευταίο άτομο
που θα τον δει
και θα τον αγγίξει,
αδελφή νοσοκόμα.


(George Oppen, Of Being Numerous. Από το George Oppen, Περί πληθείναι, εκδόσεις Γαβριηλίδη).




Ένας καλός φίλος των γονιών μου έφυγε προχθές για να τους συναντήσει...
Ας είχα μόνο κάτι πιο παρήγορο να γράψω στη μνήμη τους!

Πού πας, καραβάκι...

ΟΚ, λοιπόν! Κάνω το χατίρι στην Κ. (ξέρω... θα μου πει στον εαυτό μου το κάνω το χατίρι), να ασχοληθώ λίγο πιο μόνιμα με το στιγμιαίο παιχνίδι της περασμένης Παρασκευής, διερευνώντας μια μορφή επικοινωνίας για την οποία λόγω ηλικίας, θέλω να πιστεύω (αλλά στην ουσία λόγω χαρακτήρα) είμαι μάλλον δύσπιστη ως προς την αλήθεια της και την αναγκαιότητά της.

Οι σημαντικότερες ενστάσεις μου ήταν αρχικά τετριμμένες και, shame on me, βασισμένες σε στερεότυπα (στην πραγματικότητα αυτοπροστατευτικές): εικονική επικοινωνία ελλείψει πραγματικής, wannabe συγγραφείς παντός είδος που ονειρεύονται ευκαιρίες_άρα έλλειψη αυθορμητισμού και αυθεντικότητας, ναρκισσισμός που ψάχνει βήμα, νεοελληνικό σύνδρομο "έχω γνώμη για όλα και οφείλουν να την ξέρουν όλοι" κλπ. κλπ.

Αλλά... είμαι και Υδροχόος! Ο ορθολογισμός μου και η comme il faut περσόνα μου κονταρομαχούν συνεχώς (μέχρι στιγμής σχεδόν πάντα θεωρητικά ) με την περιέργεια για το Άλλο (δηλαδή το αλλιώτικο, το απρόβλεπτο, το ξεβολεμένο).

Η πιο πρόσφατη ένστασή μου έχει να κάνει με τη βιολογική σπατάλη του να είσαι μπροστά στο κομπιούτερ για ακόμη περισσότερες από τις υπερβολικές ώρες που είμαστε οι περισσότεροι. Δεν θα ενδώσω λοιπόν στην αντιμετώπιση του blog σαν chat-room, δεν θα μένω μέσα για να δέχομαι επισκέψεις· ας πούμε ότι το φαντάζομαι σαν τη χαμένη τέχνη της επιστολογραφίας, όταν ο χρόνος ήταν το φίλτρο του λόγου και της ανθρώπινης επαφής. Ή ίσως _για να ξαναβάλω το παιχνίδι στο... παιχνίδι, γιατί η Κ. θα με κατηγορήσει δικαίως για σοβαροφάνεια_ σαν το χάρτινο καραβάκι που αμολάει ένα παιδί ή ένας παιχνιδιάρης στη θάλασσα περιμένοντας υπομονετικά (αλλά όχι χωρίς λαχτάρα) να δει αν θα το βρει κάποιος.


Καλό Σαββατοκύριακο!