Ο πανηγυρικός της ημέρας

(ή Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά...)

Πέρυσι, σαν χθες (που ήταν μια άεργη Παρασκευή στο γραφείο), καθώς "ξεφύλλιζα" το μπλογκ του Νίκου Δήμου (το μόνο που ήξερα, τότε), έπεσα πάνω σε ένα σχόλιο που "ξύπνησε την Κνίτισσα" μέσα μου, όπως λένε κάποιοι φίλοι όταν θέλουν να με πειράξουν (εγώ κάνω ότι πειράζομαι· ωστόσο, μυστικά, αναλογίζομαι με νοσταλγικη τρυφερότητα, όχι τον συγκεκριμένο κομματικό χώρο, αλλά το κορίτσι εκείνο που σκιαμαχούσε με αμεριμνησία και συγχρόνως με περισσή σοβαρότητα θέλοντας να πιστεύει πως βρισκόταν πραγματικά στον Πόλεμο _και πως θα τον κέρδιζε). Επειδή πόρρω απέχουν οι ηρωικές αυτές εποχές, το παραπάνω νοητικό λοξοδρόμημα μπορεί άνετα να εκληφθεί και ως πρώιμη εκδήλωση αλτσχάιμερ· ας είναι, μακάρι να λέω μόνο τέτοια όταν θα έρθει αυτή η ώρα...

Λοιπόν, το ξαναπιάνω από την αρχή: ήθελα να απαντήσω στο σχόλιο _κάτι περί δημοκρατίας, αν θυμάμαι καλά_ως νόμιζα ότι όφειλα, και η Ηθική Αυτουργός με πληροφόρησε, καθότι ελαφρώς πιο προχωρημένη, ότι πρέπει να δημιουργήσω κι εγώ μπλογκ, αφού ο κ. Δήμου δεν δεχόταν ανώνυμα σχόλια (ένα "νικ" χρειαζόταν μόνο, αλλά ούτε εκείνη τα ήξερε καλά τότε). Δεν ήθελα και πολύ για να με ιντριγκάρει κάτι καινούργιο στο Διαδίκτυο, το οποίο ήδη με ξετρέλαινε, και μια και δυο (δηλαδή και τρεις και τέσσερις και πέντε, θυμάμαι ότι πολύ παιδεύτηκα) να τος ο Κακός Μπελάς, που η παιγνιώδης διάθεση της στιγμής, η επίγευση της ταλαιπωρίας από τη δημιουργία του και ένα προαίσθημα μελλοντικών ταλαιπωριών τού χάρισαν τέτοιο άκομψο όνομα.

Απάντησα στο σχόλιο συγυρίζοντας τον "αντιδραστικό" :)), πέρασε η ώρα και μου 'μεινε... ένα μπλογκ που δεν ήξερα τι να το κάνω. Καθώς είμαι δε (ως γνωστόν τοις πάσι πλέον) του "μην πετάξεις τίποτα", είπα να συνεχίσω το πείραμα και να δω τι κάνουν μεταξύ τους οι άλλοι άνθρωποι που ήδη είχαν επιδοθεί σε αυτό το παράξενο σπορ ("απλώς παράξενο;" σκεφτόμουν όλο περιφρονηση με σηκωμένο το φρύδι _και τις ενστάσεις μου τις εξέθεσα από το δεύτερο ήδη ποστ).

Η Ηθική Αυτουργός Κερασιά είχε κάνει το ίδιο, κι έγραφε ήδη "γαμάτα" ποστ. Συνέχισα λίγο το παιχνιδάκι σαν προσωπική αλληλογραφία μαζί της, πήγαμε διακοπές, επιστρέψαμε, εγώ είχα ακόμη χίλιες μύριες αμφιβολίες για τη "σοβαρότητα" του εγχειρήματος, όταν άρχισα να συνηθίζω δεν είχα ξεκάθαρη ιδέα για το τι και πώς ήθελα να γράφω, πιστεύοντας (αυτό δεν άλλαξε μέχρι σήμερα) ότι όλοι ανεξαιρέτως οι υπόλοιποι μπλόγκερ γράφουν καλύτερα και ασχολούνται με πιο ενδιαφέροντα πράγματα από μένα· κι ενώ είχα αποφασίσει να τελειώνω "με αυτή τη βλακεία", έπεσα πάνω στο μπλογκ του Κασσιανού, καινούργιο επίσης, τόσο ατμοσφαιρικό και αέρινο, αλλά που είχε αποφασίσει να το κλείσει _και για κάποιο περίεργο λόγο αισθάνθηκα την ανάγκη να τον πείσω να μην το κάνει, μετά εκείνος μου απάντησε για να μ' ευχαριστήσει και διαβάζοντας ότι κι εγώ είχα αποφασίσει να το κλείσω προσπάθησε να με πείσει να μην το κάνω και με έπεισε _μόνο με την παρουσία του, μετά μου έγραψε κάποια ζεστά σχόλια ο Στέλιος (ο "φωτογράφος ανάμεσά μας" που μιλά πια μόνο με εικονες), που δεν ξέρω από πού με ανακάλυψε, η καλή μου Αίσθησις που μ' εκανε να κοκκινίσω με καλά λόγια και να συγκινηθώ με την... αίσθηση της φιλίας που απόπνεαν αυτά, μετά ανακάλυψα τη Νερίνα, την καλή μου Νεράιδα, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο την είδα ως alter ego... Μετά ήρθε ο Γιάννης κι οι στίχοι από τα ποιήματά του αντί σχολίων, αφήνοντάς με άφωνη από έκπληξη και συγκίνηση που βρήκε κάτι στα δικά μου πεζά και αμήχανα λόγια, μετά έπεσα πάνω σε ένα ποστ της Σπείρας που μιλούσε για το βλέμμα των ζώων και "τσίμπησα" και της έγραψα ένα καταχρηστικά μεγάλο πρώτο σχόλιο και μου απάντησε τόσο φιλικά και μου... σύστησε και τη Μέλη της, κάπου εκεί είχε ήδη εμφανιστεί ο Κωνσταντίνος με τα καταπληκτικά του greeklish και τα καταπληκτικότερα μικρά διαμάντια του, όλα αυτά μέσα σε δυο τρεις μήνες...

Μετά, αν και άλλα υπαινισσόμουν, κατά βάθος δεν ήθελα πια να σταματήσω, σ' εκείνη τη "φάση" με συνάντησαν οι υπόλοιποι φίλοι της μπλογκολίστας μου (κι ας με συγχωρήσουν που σταματώ την ονομαστική απαρίθμηση, είναι όλοι εδώ δίπλα _και είναι όλοι φίλοι_αλλά οι προαναφερθέντες είναι το "πακέτο"του μπλογκ), ακόμη κι αν εγώ είχα σταματήσει να τριγυρνάω σε άλλα μπλογκ, γιατί δεν μπορούσα πια να διαχειριστώ τον συγκεκριμένο χρόνο μου για άλλες επαφές... κάποιοι έφυγαν, κάποιοι σιώπησαν, μετά άρχισαν να εμφανίζονται οι... μετεμψυχώσεις _ή μετενσαρκώσεις, ας διαλέξει εκείνος :)_ του επί του παρόντος γνωστού ως Tin Man και να αποκτά σασπένς ο χώρος...

...και κάπως έτσι πέρασε ένας χρόνος. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι όοοολοι οι άλλοι γράφουν πολύ ωραιότερα, και πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα από μένα, εξακολουθώ να γράφω βιαστικά, κυνηγημένα, πρόχειρα, ακατέργαστα, αλλά με όση εσωτερική ειλικρίνεια διαθέτω, πότε γιατί θέλω πράγματι να μοιραστώ κάποια σκέψη ή κάποιο συναίσθημα και, συνήθως, γιατί θέλω να επικοινωνήσω, να πω και να ακούσω "γεια" (οι... ξεπέτες μου) και εξακολουθώ να είμαι τόσο αμφιθυμική όσο και εξαρτημένη από αυτή την ενασχόληση.
Δεν ξέρω μέχρι πότε θα κρατήσει. Έχω αποφασίσει καμιά δεκαριά φορές να το κλείσω. Και την τελευταία στιγμή, με καταλαμβάνει μια ακατανίκητη αίσθηση αποχωρισμού, αν και πλέον έχω συνειδητοποιήσει (και βιώσει) ότι αν κάποιοι άνθρωποι πάρουν μια _οποιουδήποτε είδους_ σχέση στα σοβαρά, όρεξη να υπάρχει, και φαντασία, και δεν χάνονται ποτέ...

Εντάξει, το παρατράβηξα, εγώ που σιχαίνομαι τα μεγάλα κείμενα και την ανάγνωση απο την οθόνη! Αλλά δεν θα με ξαναδείτε τόσο φλύαρη. Δεν ήθελα να επεξεργαστώ αυτά που είπα και να ποζάρω "επιτέλους κι εγώ" με ένα καλό κείμενο. Ήθελα μόνο να τα πω. Σαν να είμαστε παρέα, σαν να πίναμε μαζί. Το έχω ξανακάνει με τους λίγους και πολύτιμους πρώτους φίλους. Το επαναλαμβάνω τώρα, μαζί με τους νέους φίλους που προστέθηκαν στην παρεά (για μένα είναι πάντα εν δυνάμει παρέα).

"Γιορτάζω" τον ένα χρόνο του Κακού Μπελά, δεν τον σνομπάρω πια (αν και εξακολουθώ να τον θεωρώ... μπελά), γι' αυτό το έγραψα εξάλλου το ποστ. Η ευχή μου είναι απλώς του χρόνου, είτε διατηρούμε είτε όχι τα μπλογκ μας, να είμαστε όλοι καλά, τόσο καλά που ακόμη κι αν έχουμε χαθεί, να μην είναι πολυτέλεια να σκεφτόμαστε _με όση λίγη ή περισσότερη νοσταλγία αναλογεί σε ένα τέτοιο εγχείρημα_ τη συντροφιά που, προς το παρόν, μοιραζόμαστε.



Και επειδή το "μελό" περίσσεψε,
καλοί μου μπλογκοσύντροφοι...

...Cheers!!! (à la mode de Mhxeirotera)

...και κάποιος, παρακαλώ, ας διαλέξει και ένα τραγούδι για την περίσταση, γιατί εξαντλήθηκα, Κυριακάτικα, και θα ξαναρχίσω να γκρινιάζω για τους μπελάδες του... Μπελά μου!


(ευγενική χορηγία του κ. ioeu)


(ευγενική χορηγία του Κασσιανού και του Tin Man)

Blogging and the City

Το διάβασα στην τελευταία Athens Voice:

Η URBAN ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Μπλογκοδιάρροια. Το να γράφει κανείς σ' ένα blog μόνο και μόνο για ν' ανεβάσει μια καταχώριση, όχι επειδή του συνέβη κάτι ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Γ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ




Σύμφωνα με τον επιστημονικό αυτόν ορισμό, κοιτάζω το προηγούμενό μου ποστ (ελληνιστί καταχώριση), και κάποια παρόμοια, και θέλω να κρυφτώ κάτω από το γραφείο μου από την ντροπή -παρ' όλο που έχω κάνει την αυτοκριτική μου αποκαλώντας τα με την, έστω λιγότερο επιστημονική, έκφραση "ξεπέτες".
Παρά ταύτα, επειδή την εβδομάδα που διανύουμε θα είμαι (και αυτήν) στην κυριολεξία στη γαλέρα, και τίποτα ενδιαφέρον δεν αναμένεται να μου συμβαίνει κατά τη διάρκεια της ημέρας, τη δε ερχόμενη σκοπεύω να μου συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα κάθε μέρα, αλλά δεν θα είμαι εδώ τριγύρω για να τα περιγράφω, λέω να απαλλάξω το Αγαπημένο μου Ημερολόγιο από την μπλογκοδιάρροια έως τις 10-11 Ιουνίου, οπότε, για λίγες τουλάχιστον καταχωρίσεις, θα μπορώ να πληρώ αναδρομικά το κριτήριο αξιοπρέπειας του μπλόγκερ που εμμέσως έθεσε ο κ. Γ. Δημητρακόπουλος (ενδιαμέσως, για να μην είναι τραυματική η... εγκράτεια, μπορεί να παρεκκλίνω με κανένα σχολιάκι).

We are family, now

Όσο είμαι ακόμη θυμωμένη λέω να συνεχίσω να γκρινιάζω λιγάκι, γιατί σε λίγο θα γίνω αρνάκι του Θεού (επισφαλής περσόνα, μέρες που είναι) και δεν πρόκειται να πω κουβέντα, μιας και το θέμα είναι ασήμαντο και προσωπικό, ή ορθότερα εντελώς υποκειμενικό _πλην όμως με απασχολεί εδώ και λίγο καιρό.

Εδώ και λίγο καιρό, λοιπόν, ενημερώθηκα (με τη γνωστή ταχύτητα που ενημερώνομαι περί τα τεχνικά ζητήματα του blogging) ότι αυτοί οι περίφημοι trackers ή counters ή όπως αλλιώς τους λένε, δεν πληροφορούν τον υπερήφανο κάτοχό τους μόνο για το πόσους επισκέπτες έχει τη χαρά να δέχεται στην εστία του, αλλά και για το ονοματάκι της ιστοσελίδας τους, του εξυπηρετητή τους (ελληνιστί server), ου μην και για τη φάτσα αυτών και για το ποιόν τους (καλά, καλά, είμαι υπερβολική _προς το παρόν_ για τη φάτσα, αλλά για το ποιόν, σκεφτείτε το: δεν θα έμπαινε κάποιος στον πειρασμό να θεωρήσει τεμπέλη, αργόσχολο, κουτσομπόλη, μεροληπτικό, καψούρη, ή απλώς φαν και γκρούπι, ή "ψώνιο," κλπ.κλπ. όποιον ενσκήπτει κάθε τρεις και λίγο σε συγκεκριμένο-α μπλογκ; Άσε που τα συλλεγόμενα στοιχεία κάποιων από αυτά είναι σε κοινή θέα για όλους τους επισκέπτες του συγκεκριμένου μπλογκ-φορέα. Δεν είναι πιθανόν, στη χειρότερη των περιπτώσεων, κάποιος να εκμεταλλευτεί τις ακραίες δυνατότητες αυτών των softwares για να βλάψει κάποιον απτά; _οι περισσότεροι ξέρουν έστω και ακροθιγώς την περιπέτεια της Mantalena Parianos).

Και τι σε νοιάζει, θα μου πει κάποιος. Αν δεν γουστάρεις να εκτίθεσαι, μην το κάνεις. Αν θες να το κάνεις (δηλαδή αν είσαι αθεράπευτα τεμπέλα ή αργόσχολη ή κουτσομπόλα ή καψούρα, ή φαν ή γκρούπι ή "ψώνιο" κλπ. κλπ.), τότε δέξου και τις συνέπειες, γιατί καθένας στο σπίτι του ό,τι θέλει κάνει, και κάμερες βάζει, και συναγερμούς, και σύνθημα-παρασύνθημα ζητάει στην είσοδο, και κάθε δικαίωμα έχει. Στο κάτω-κάτω, όλα αυτά δεν είναι προσωπικά. Οι εκπομπές μετράνε θεαματικότητα και ακροαματικότητα, οι εκδότες τιράζ και εκδόσεις και οι μπλόγκερ... δημοφιλία. Κακό είναι;
Όχι. Θεωρητικά όχι. Μόνο που… εμένα η «φάση» αυτή με ξενερώνει, με «χαλάει» για να εκφραστώ πιο μοδάτα... Χάνω τον αυθορμητισμό μου, χάνω την αίσθηση του παιχνιδιού· είμαι και λίγο… αγγλοσαξονικού ταμπεραμέντου _έχω έντονη την ανάγκη της privacy, και εν πάσει περιπτώσει όλο αυτό με παραπέμπει αθέλητα (και άδικα, το αναγνωρίζω) στο γενικότερο... πολυδωρικό κλίμα της εποχής: we've set an eye on you.

Τι θα κάνω; Δεν ξέρω. Δεν είναι ότι νιώθω απειλούμενη ή ντρέπομαι τους λίγους ηλεκτρονικούς φίλους μου (που τους νιώθω πραγματικά ως τέτοιους), αλλά αν δεν καταπολεμήσω αυτό το αόριστα ασφυκτικό αίσθημα όπου βλέπω (ή δεν βλέπω καν, αλλά "νιώθω") ένα λινκ από counter... θα πρέπει να αλλάξω συνήθειες. Να σταματήσω να μπαινοβγαίνω στα μπλογκ με τον αυθόρμητο, παρορμητικό και χαλαρό τρόπο που συνηθίζω. Μία επίσκεψη το πρωί και μία το βράδυ και that’s all. Και να κόψω τις πολλές επισκέψεις στους ξένους. Ξέρω πως έτσι θα χάνω τον «τζερτζελέ», την αίσθηση της παρέας, τo timing της διαδραστικότητας… Ξέρω ότι δεν θα προλαβαίνω μερικές φορές να σχολιάζω, να συμμετέχω στη «ζωντανή» συζήτηση, να λέω αυτό το «γεια» που κάνει αλλιώτικη και πιο χρωματιστή την καθημερινότητά μου ή να αφουγκράζομαι σιωπηλά άλλους σφυγμούς, απολαμβάνοντας αυτή την αμφιλεγόμενη πλην υπαρκτή αίσθηση συντροφικότητας και «οικογενειακότητας».

Ξέρω επίσης πως λέω... ό,τι λέει ο λαγός στην αρκούδα για να περάσει η ώρα. Τίποτα δεν θα κάνω. Θα μπαινοβγαίνω όπου μπαινοβγαίνω, όσες φορές μου έρχεται η διάθεση, όπως έκανα μέχρι τώρα _so what? Αλλά μου ήρθε να το σχολιάσω. Σαν να πίναμε όλοι μαζί καφέ σε ένα cafe και να είχαμε στήσει μια χαζοκουβέντα... για να περάσει η ώρα! Εξάλλου, μια οικογένεια είμαστε πλέον...

Όμως, οι ευχές δεν ταιριάζουν σε ένα γκρινιάρικο ποστ. Οπότε πρέπει να ανεβάσω ακόμη ένα!

A room with a view

Girl Looking out the Window by Edvard Munch

Σήμερα τα χαράματα ξύπνησα από έναν άγριο πονοκέφαλο, συνέπεια αλόγιστων ηλεκτρονικών (κομπιουτερικών και στη συνέχεια dvd-ακών) καταχρήσεων, με την αόριστα απειλητική παραισθητική εντύπωση ότι η ζεστή και φιλόξενη κρεβατοκάμαρα (η οποία ωστόσο εξακολουθούσε να είναι ζεστή και φιλική σαν κουκούλι και μέσα στην παραίσθηση) αποτελούσε το εσωτερικό μιας οθόνης.
Ζαλισμένη, έτρεξα κι άνοιξα το πιο κοντινό παράθυρο. Ο έξω κόσμος, απόμακρος και γκρίζος από την υγρασία, ψυχρός από την πρωινή παγωνιά, ήταν, ευτυχώς, ακόμη εκεί.

ΥΓ. Από Δευτέρα κομμένες οι καταχρήσεις!

Τα 'χω πάρει, λέμε!!!

Ποιος ισχυρίζεται ότι το Διαδίκτυο είναι η ανώτερη σύγχρονη μορφή δημοκρατίας και το μπλόγκινγκ η πιο ελεύθερη μορφή επικοινωνίας; Σοβαρά; O Κάρολος (που είναι της μόδας να τον σνομπάρουμε, και όλοι _πλην των παροικούντων εις την Ιερουσαλήμ_ έχουμε υποκύψει σ’ αυτήν) το έχει πει: τα αγαθά της ελευθερίας και της δημοκρατίας ανήκουν σε όσους κατέχουν και τα μέσα παραγωγής, και παρέχονται κατά ελεγχόμενες, συνήθως, δόσεις· εκτός και αν αυτά τα τελευταία αφαιρεθούν βίαια από τους κατόχους τους, οπότε και τα δύο πρώτα αγαθά αλλάζουν κατόχους και η ιστορία αρχίζει περίπου από την αρχή (αυτό δεν το είπε ακριβώς έτσι ο Κάρολος, γιατί _ευτυχώς γι’ αυτόν_ δεν πρόλαβε).

Έτσι λοιπόν, ο κατέχων ένα από τα μέσα παραγωγής επικοινωνίας και πληροφόρησης Mr. Blogger, αφού είδε και απόειδε ότι δεν μπορούσε να επιβάλει τα εμπορικά και ποιος ξέρει τι άλλο συμφέροντα του (λέγε με Google) με το καλό, ή με την πονηριά, αποφάσισε να πουλήσει χοντρό τσαμπουκά και να το κάνει με το ζόρι. Όλο το πρωί προσπαθούσα ματαίως να μπω στο dashboard του μπλογκ μου και έπεφτα πάνω σε ένα φαρδύ πλατύ «move your blog to the new version” (sic, ούτε will you please, ούτε you’re kindly requested, τίποτα, σιγά μη μας παρακαλέσει κιόλας). Κάποια στιγμή βαρέθηκα και εκνευρίστηκα, δεν αξίζει δα τόσο κόπο και χρόνο όλη αυτή η ιστορία, είπα να ακολουθήσω τις (ομολογουμένως απλές) οδηγίες και να το κάνω. Και να’ μαι!
Ύστερα από κάμποση ώρα λαχτάρας και αγωνίας, κατά την οποία είχαν χαθεί τα πάντα, δεν μπορούσα να μπω πουθενά και έπεφτα πάνω σε μια σελίδα με ακατανόητα αιτήματα, λίγο χωρίς να το καταλάβω απέκτησα ένα μπλογκ Beta, όπου όλα μου τα λινκ είχαν γίνει κινέζικα και έπρεπε να τα διορθώσω ένα ένα στο template, σχεδόν όλα τα πρόσφατα σχόλια που έχω δεχθεί έγιναν ανώνυμα, στο αρχείο μου και στα αντίστοιχα σχόλια δεν μπορώ να μπω και στο dashboard μπαίνω αφού «υπογράψω» ως παλιός μπλόγκερ με το παλιό username και ο Blogger με ανακατευθύνει στη νέα έκδοση, όπου ξαναϋπογράφω με το νέο username, που είναι (υποχρεωτικά) ο λογαριασμός μου στο Google!!!
Υποψιάζομαι ότι αρκετοί άλλοι πρέπει να έπαθαν κάτι παρόμοιο (για την ώρα, παραδείγματος χάριν, δεν μπορώ να μπω στα μπλογκ του Jason και του Dodos). Δίνω μια μικρή, βραχύβια ευκαιρία στο όλο πράγμα, μήπως η διαδικασία αναβάθμισης δεν έχει τελειώσει ακόμη. Ίδωμεν (αλλά αν δεν δούμε, υπόσχομαι να προσλάβω χάκερ και να κάνω τους τεχνικούς του Blogger να περάσουν τα ίδια και χειρότερα με όσα πέρασα εγώ σήμερα).

Τα’ χω πάρει, λέμε!

ΥΓ1. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν όσων ανησυχούν μήπως δεν είναι πολύ μοντέρνοι που δεν «αναβαθμίστηκαν»!

ΥΓ2. Ήμαρτον, Κύριε, τι με κάνουν να λέω, μεγάλη γυναίκa!

Με αφορμή μια παράσταση

Italian Mask by Elena Glazunova


Μια θεατρική παράσταση που θα μπορούσε να αφορά (και) τους bloggers: «Η λάμψη των Άλπεων», του Πέτερ Τουρίνι, στη Β’ σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Οι επιθυμίες ως ρόλοι. Οι ρόλοι ως ζωές. Οι ζωές ως ρόλοι.

Κλασικό το θέμα της αναζήτησης ταυτότητας μέσα από τον θεατρικό ρόλο και της χρήσης του ως συνθήκης βίωσης της πραγματικότητας. Ωστόσο, εδώ, η βιολογική τυφλότητα, ως παράγοντας αποκλεισμού της αναγνώρισης και αποκλειστικής εξάρτησης από την παρεχόμενη πληροφορία, γίνεται (ερήμην του συγγραφέα, που έγραψε το έργο το 1993) ένας ευθύς συμβολισμός για την ηλεκτρονική «θεατρική» σκηνή, όπου συνήθως «στήνουμε» την προσωπική μας παράσταση προσθαφαιρώντας πινελιές στο σκηνικό της πραγματικής μας ζωής –χωρίς αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι εξαπατάμε συνειδητά (και χωρίς, σε κάποιες περιπτώσεις, να το αποκλείει) τους εξ ορισμού «τυφλούς» θεατές μας.


Δεν ξετρελάθηκα με την παράσταση, αλλά τη μνημονεύω γιατί με εντυπωσίασε το γεγονός ότι μου προκάλεσε αυτόν τον συνειρμό, ίσως γιατί δεν έχω πάψει να «ψάχνομαι» για το ποιες ασυνείδητες ανάγκες μού καλύπτει η ενασχόλησή μου με το «άθλημα».

To blog or not to blog?

Λόγοι για να ...το κόψω:
Τι γυρεύει μια αγοραφοβική αλεπού στο παζάρι; Και άντε και ξεπερνά την αγοραφοβία της, ενδιαφέρεται στ' αλήθεια να εκθέσει μια παρδαλή πραμάτεια από απόψεις, πιθανές συγγραφικές ανησυχίες, συναισθήματα, σώψυχα κλπ. σε κοινή θέα; Kαι την ενδιαφέρει άραγε τόσο πολύ η αντίστοιχη πραμάτεια του καθενός; Και, σε περίπτωση που την ενδιαφέρει, πόση αλήθεια, όχι πραγματικότητα, αλλά εσωτερική αλήθεια, διαθέτει αυτή η πραμάτεια ξεκομμένη από την προίκα των αισθήσεων, ώστε να αξίζει να την "αγοράσεις";
Επίσης, πόσο αντέχει (η αλεπού) να καταπονεί το σώμα της μπροστά στη ρημαδοοθόνη, που μετά τις πεντέξι πρώτες ώρες μπροστά της παίρνει πίσω κάθε χαρά που μπορεί να της προσφέρει (αν και ομολογουμένως είναι αρκετές αυτές οι χαρές); Και, και...


Λόγοι για να το προσπαθήσω λίγο ακόμη:
Blogs λιτά, μινιμαλιστικά, ασκήσεις του μυαλού και της ψυχής (και της γραφίδας) σαν της ηθικής αυτουργού αυτου του blog, ή γενναιόδωρα σαν αυτό του λιγομίλητου Κασιανού, που έβαλα στα links μου με κόπους και βάσανα ύστερα από μερικές χαμένες εργατοώρες (ας μην το πληροφορηθούν οι εργοδότες μου, αν είναι δυνατόν), και καναδύο άλλα που θα τα προσθέσω μόλις ξαναβρώ καιρό.
Επίσης, σκηνές της καθημερινότητας που νιώθεις την ανάγκη να τις ταχυδρομήσεις σε άγνωστους παραλήπτες, όπως τη χθεσινή:
Γύρω στις εννιά το βράδυ, πεζόδρομος Βαλτετσίου, μπροστά στην πόρτα του σουβλατζίδικου απέναντι στη "Ροζαλία", καθισμένος γαλήνια ο γλυκύτατος αδέσποτος που είναι μόνιμος θαμώνας. Ένας πιτσιρικάς τεσσάρων πέντε χρόνων, ξανθωπός και σπιρτούλης (όπως λίγα ελληνάκια είναι πια) έχει τα χεράκια του στο λαιμό του μουσούδα και του ψιθυρίζει: "Σκύλο, πώς σε λένε; Εμένα Γιώργο". Από το τελευταίο τραπέζι, μαμαδίσια φωνή: "Γιώργοοο, έλα 'δώ γρήγορα να φας!". Κι ο Γιώργος, ψιθυρίζοντας ξανά: "Εγώ δε θέλω άλλο, θα ΄ρθεις να φας εσύ;"


Ιδέα: να διατηρήσω ένα φωτομπλογκ, με "φωτογραφίες" από λέξεις. Άτακτα, χωρίς συνέπεια, με την τυχαιότητα που προκύπτουν οι "σκηνές" ή η διάθεση για να "δω", καθώς κυκλοφορώ στους δρόμους της πόλης. Peut etre...

Τρικυμία εν κρανίω

Το δρομολόγιο του χάρτινου καραβιού μου είχε προγραμματιστεί για κάθε Παρασκευή, με το καλό.


Την περασμένη εβδομάδα δεν σήκωσα την άγκυρά του, γιατί έπρεπε να προφτάσω ένα αληθινό καράβι. Αυτή την εβδομάδα ο πλους επισπεύστηκε, γιατι το χθεσινό ποστ δεν άντεχε να περιμένει άλλο.


Και σήμερα... ο βοριάς λυσσομανά και έχει απαγορευτικό· όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά και στη θάλασσα που φιλοξενεί το καραβάκι μου, που είναι αφόρητα ρηχή και μαζί απρόσμενα βαθιά, αλλά σίγουρα τρικυμισμένη.


Τηλεφωνήθηκα με δύο καλούς φίλους και ταξιδέψαμε μιλώντας για τα γνωστά και τα καθημερινά μας. Μήπως στο καραβάκι μου ταιριάζουν μόνο τα λιμάνια;


Ήταν ένα μικρό καράβι, που ήταν αταξίδευτο...

Πού πας, καραβάκι...

ΟΚ, λοιπόν! Κάνω το χατίρι στην Κ. (ξέρω... θα μου πει στον εαυτό μου το κάνω το χατίρι), να ασχοληθώ λίγο πιο μόνιμα με το στιγμιαίο παιχνίδι της περασμένης Παρασκευής, διερευνώντας μια μορφή επικοινωνίας για την οποία λόγω ηλικίας, θέλω να πιστεύω (αλλά στην ουσία λόγω χαρακτήρα) είμαι μάλλον δύσπιστη ως προς την αλήθεια της και την αναγκαιότητά της.

Οι σημαντικότερες ενστάσεις μου ήταν αρχικά τετριμμένες και, shame on me, βασισμένες σε στερεότυπα (στην πραγματικότητα αυτοπροστατευτικές): εικονική επικοινωνία ελλείψει πραγματικής, wannabe συγγραφείς παντός είδος που ονειρεύονται ευκαιρίες_άρα έλλειψη αυθορμητισμού και αυθεντικότητας, ναρκισσισμός που ψάχνει βήμα, νεοελληνικό σύνδρομο "έχω γνώμη για όλα και οφείλουν να την ξέρουν όλοι" κλπ. κλπ.

Αλλά... είμαι και Υδροχόος! Ο ορθολογισμός μου και η comme il faut περσόνα μου κονταρομαχούν συνεχώς (μέχρι στιγμής σχεδόν πάντα θεωρητικά ) με την περιέργεια για το Άλλο (δηλαδή το αλλιώτικο, το απρόβλεπτο, το ξεβολεμένο).

Η πιο πρόσφατη ένστασή μου έχει να κάνει με τη βιολογική σπατάλη του να είσαι μπροστά στο κομπιούτερ για ακόμη περισσότερες από τις υπερβολικές ώρες που είμαστε οι περισσότεροι. Δεν θα ενδώσω λοιπόν στην αντιμετώπιση του blog σαν chat-room, δεν θα μένω μέσα για να δέχομαι επισκέψεις· ας πούμε ότι το φαντάζομαι σαν τη χαμένη τέχνη της επιστολογραφίας, όταν ο χρόνος ήταν το φίλτρο του λόγου και της ανθρώπινης επαφής. Ή ίσως _για να ξαναβάλω το παιχνίδι στο... παιχνίδι, γιατί η Κ. θα με κατηγορήσει δικαίως για σοβαροφάνεια_ σαν το χάρτινο καραβάκι που αμολάει ένα παιδί ή ένας παιχνιδιάρης στη θάλασσα περιμένοντας υπομονετικά (αλλά όχι χωρίς λαχτάρα) να δει αν θα το βρει κάποιος.


Καλό Σαββατοκύριακο!

Κακός μπελάς... με βρήκε!

Η πρώτη μου επιλογή τίτλου ήταν "Just for fun", που διερμήνευε ακριβώς τις προθέσεις μου σε σχέση με την παρουσία μου στην μπλογκόσφαιρα, καθότι ενοχικός τύπος πάσχουσα από σύνδρομο υπευθυνότητας (ανίατο, αλλά επιδεχομενο βελτίωση), το οποίο ήθελα να ξορκίσω. Ωστόσο κάποιος άλλος τυχερός είχε προλάβει πρώτος να κατοχυρώσει το προφίλ αυτό και έτσι επέλεξα να λέγομαι kakos belas (αν και ο "κακός μπελάς" είναι μάλλον η καλή συνάδελφος του διπλανού γραφείου, η οποία με ώθησε σε αυτό το τριπάκι -OK. κι εσύ, GB) και το έχω ήδη μετανιώσει γιατί "τι θέλει να πει ο ποιητής;", ούτε αυτός ξέρει. Ίδωμεν...
Προς το παρόν, καλό ΣΚ, Κ., καλό ΣΚ, GB ("πελάτες μου!") και τα ξαναλέμε.