ΟΚ, λοιπόν! Κάνω το χατίρι στην Κ. (ξέρω... θα μου πει στον εαυτό μου το κάνω το χατίρι), να ασχοληθώ λίγο πιο μόνιμα με το στιγμιαίο παιχνίδι της περασμένης Παρασκευής, διερευνώντας μια μορφή επικοινωνίας για την οποία λόγω ηλικίας, θέλω να πιστεύω (αλλά στην ουσία λόγω χαρακτήρα) είμαι μάλλον δύσπιστη ως προς την αλήθεια της και την αναγκαιότητά της.
Οι σημαντικότερες ενστάσεις μου ήταν αρχικά τετριμμένες και, shame on me, βασισμένες σε στερεότυπα (στην πραγματικότητα αυτοπροστατευτικές): εικονική επικοινωνία ελλείψει πραγματικής, wannabe συγγραφείς παντός είδος που ονειρεύονται ευκαιρίες_άρα έλλειψη αυθορμητισμού και αυθεντικότητας, ναρκισσισμός που ψάχνει βήμα, νεοελληνικό σύνδρομο "έχω γνώμη για όλα και οφείλουν να την ξέρουν όλοι" κλπ. κλπ.
Αλλά... είμαι και Υδροχόος! Ο ορθολογισμός μου και η comme il faut περσόνα μου κονταρομαχούν συνεχώς (μέχρι στιγμής σχεδόν πάντα θεωρητικά ) με την περιέργεια για το Άλλο (δηλαδή το αλλιώτικο, το απρόβλεπτο, το ξεβολεμένο).
Η πιο πρόσφατη ένστασή μου έχει να κάνει με τη βιολογική σπατάλη του να είσαι μπροστά στο κομπιούτερ για ακόμη περισσότερες από τις υπερβολικές ώρες που είμαστε οι περισσότεροι. Δεν θα ενδώσω λοιπόν στην αντιμετώπιση του blog σαν chat-room, δεν θα μένω μέσα για να δέχομαι επισκέψεις· ας πούμε ότι το φαντάζομαι σαν τη χαμένη τέχνη της επιστολογραφίας, όταν ο χρόνος ήταν το φίλτρο του λόγου και της ανθρώπινης επαφής. Ή ίσως _για να ξαναβάλω το παιχνίδι στο... παιχνίδι, γιατί η Κ. θα με κατηγορήσει δικαίως για σοβαροφάνεια_ σαν το χάρτινο καραβάκι που αμολάει ένα παιδί ή ένας παιχνιδιάρης στη θάλασσα περιμένοντας υπομονετικά (αλλά όχι χωρίς λαχτάρα) να δει αν θα το βρει κάποιος.
Καλό Σαββατοκύριακο!
1 σχόλιο:
Πόση ώρα σου παίρνει για να βουτήξεις τελικά στη θάλασσα;
Πόσα μαγαζιά ή πόσες αγορές για να αγοράσεις μια μπλούζα;
:))))
Δημοσίευση σχολίου